Mroczne mokradła

Mechanika

Zdolności

Legenda o Tichromunadriolusie opowiada o potężnym demonie który gustował w mięsie wszystkich istniejących istnień, nawet tych nieumarłych i nadgniłych. Mity głoszą że swoim niekończącym się apetytem zakończył istnienie wielu ras i cywilizacji. Wielu historyków uważa istnienie demona za zwykłą bujdę którą matki straszą swe pociechy, są jednak też tacy którzy sądzą że demon był najprawdziwszy. Ta druga grupa przypisuje mu na przykład powstanie wielkich moczarów. Otóż był tam kiedyś zwykły las, jednak gdy Tichromunadriolus zjadł tam odrobinę za dużo gnomów wydarzyła się wielka tragedia. Większość przemilcza jej szczegóły, a nam wystarczy wspomnieć że według tej teorii rasa slime to gnomy w trakcie trawienia. Wracając do głównej części legendy jedyne mięso którego się brzydził to wiewiórcze. A ponieważ cała jego moc opierała się na apetycie, z każdą zjedzoną wiewiórką stawał się coraz słabszy. Wykorzystał ten fakt wielki król Zygmantyn, który ubiwszy króla ogrów, wypatroszył jego ciało i napełnił wiewiórkami. Następnie chytry król podrzucił kąsek pod siedzibę Tichromunadriolusa. Ten niewiele myśląc zjadł on prezent i wtedy jego potęga dobiła końca. Nadworni magowie zmienili go w wiewiórkę, co król Zygmantyn uznał za wybitnie zabawny żart. Po tym wypuścili go w dzicz by cierpiał wieczna dietę z żołędzi. Ostatnim elementem tej legendy jest fragment o demonicznym wiewiórze który złapany może nieźle zwyzywać znalazcę ale i spełnić wszystkie jego życzenia

Choć znaczna większość slime'ów wierzy w legendę o Tichromunadriolusie, nie ma żadnych dowodów na jej prawdziwość. Nie przeszkadza to jednak glutom w używaniu jej jako odpowiedzi na większość egzystencjalnych pytań. Legenda nie odpowiada jednak na jedno, skąd do cholery biorą się małe gluciątka. Slime'y nie przejmują się tym i zamiast wymyślać głupie historie o bocianach i glutach w kapuście, po prostu akceptują tą niewiadomą i ruszają dalej ze swoim żywotem. Żywotem o którego istnieniu żaden młody slime nie jest świadomy. Pojęcia takie jak "samoświadomość", "dusza", "jaźń" i "przytomność" pojawiają się w "głowie" slime'a dopiero po pożarciu swojej pierwszej inteligentnej ofiary. Jest to jednak fakt mało znany innym rasą, przez co slime mają reputację bezmyślnych i prostych do pokonania bestii. Śluzy nie zamierzają nikogo z tego błędu wyprowadzać, albowiem głupota innych ras jest im bardzo na rękę...

"Narodowym" językiem śluzów jest Bulgot. Polega on na wydawaniu dziwacznych bulgoczących dźwięków o różnorakiej częstotliwości. Jako że w bulgocie duże znaczenie ma np. objętość i kolor bąbli wytwarzanych podczas rozmowy, wskazują one bowiem na to z której części świata pochodzi glut. Przez specyficzność tego języka żadna istota która nie jest slimem nie może jej używać, może najwyżej nauczyć się go rozumieć(ale będzie to bardzo trudne).
Każdy tekst i rozmowa zapisana w bulgocie powinna być zielona. Jeśli chodzi o nazewnictwo to występuje tu prawdziwa mieszanka kulturowa. Slime'y z natury brzydzą się rasizmem i zjadają wszystkich po równo. Z zróżnicowaną dietą przychodzą również zróżnicowane imiona. W kulturze glutów normalna jest sytuacja, w której śluz Bob dzieli pokój z śluzem Khargmarem łamaczem czaszek.

Mroczne mokradła są nieoficjalną stolicą Glutów. Znajdują się one na zachodniej stronie puszczy Barońskiej. W samym sercu mokradeł leży potężne i mroczne zamczysko slime'ów - Mon Arto(Gulbulbulb w języku bulgot). Złowieszczy wygląd i nazwę zamek zawdzięcza dwóm architektom, którzy jak się okazało swoją codzienną diete(składającą się ze znanych budowniczych) dopełniali wampirzymi książętami. Ta niecodzienna dieta może wymusiła na zamku strzeliste wieżyczki, skrzypiące drzwi oraz żelazną dziewicę w każdym pokoju, ale przyniosła ze sobą również wampirzą mgłę. Dzięki niej zamek znaleźć mogą tylko ci znający tajemną inkantacje

W polityka i władza u glutów sprawowana jest przez trzy wielkie stronnictwa. Choć każde stronnictwo ma ten sam cel (tj. przywrócić Tichromunadriolusa do życia) sposoby w jaki chcą go osiągnąć różnią się bardzo znacznie
Myśliciele- Na tą grupę składają aię najznamienitsze umysły jakie miały zaszczyt przebywać w salach Mon Arto. Po wielu latach dysput doszli do wniosku że jedynym sposobem by uwolnić Tichromunadriolusa z jego wiewiórczej formy jest odwrócenie klątwy Zygmantyna. Mówiąc odwrócić, myśliciele są bardzo dosłowni, od paru wieków bowiem główkują jak zmieścić ogra do ciała wiewiórki. Jedynym efektem ich badań jest wyginięcie ogrów górskich zamieszkujących kiedyś góry Frezobe. Ich przywódcą jest Wielki Tofa.
Pożeracze - Ugrupowanie wojowników. Wierzą że jeśli są dziećmi pożeracza to ich obowiązkiem jest... no cóż pożeranie. Gdy ostatnio żywa istota zostanie pochłonięta przez slime'y wielki pożeracz powróci. Nad tym co stanie się potem nikt się za długo nie zastanawiał. Rzadko są widziani w swoich glutowatych formach, nawet w Mon Arto przybierają wygląd pożartych istot. Ich przywódcą jest Łakomy Tygo
Mówcy- Grupa skupia się na zinfiltrowaniu społeczności z poza Mrocznych mokradeł. Udając sektę, przekonywują inne rasy do przypisania swojego życia Tichromunadriusowi. Członkowie sekty z innych ras nie mają pojęcia o podstępie Mówców. Największa siedziba wyznawców pożeracza znajduje się w kanałach pod Karwnornem. Ich przywódcą jest Ganix Flipse, slime przybierający postać znanego Aldmeńskiego filantropa.

Wrogowie
Jako że prawdziwy potencjał slimów jest przez nich głęboko skrywany, a większość mieszkańców Zurkundu uważa ich za przygłupie kreatury, slimy w całej swojej historii nie zgromadziły sobie wielu wrogów. Oczywiście nie oznacza to że slime'y są przez wszystkich przyjaźnie traktowane. Dla poszukiwaczy przygód glut jest egzotyczną odmianą typowego olbrzymiego szczura który zalągł się karczmarzowi w piwnicy, jest to wróg, tak, ale raczej nieszczególny
Większość uważa ich za raczej kolejny element dzikiej fauny Puszczy Barońskiej. Jedynym wyjątkiem od tej reguły i jedynym człowiekiem który ujrzał prawdziwe obliczę tej rasy i jej zamiary jest paladyn Espen Fonnset i jego sekta Otwartych oczu. By zrozumieć nienawiść jaką Espen żywi do Slime'ów należy cofnąć się do jego przeszłości. Gdy ten był jeszcze młodym paladynem zakonu Enochian jego oddział, próbujący bez powodzenia nawrócić chutliwych satyrów, został zaatakowany przez grupę slime'ów.
Paladyni zostali z łatwością wybici, wszyscy oprócz Fonnseta. Ten z niewiadomych przyczyn został zostawiony przy życiu i uprowadzony w same serce Mrocznych Mokradeł, Mon Arto. Tam ciężko ranny i skrępowany był już gotowy na śmierć. I właśnie wtedy objawił mu się Seraf. Anioł wyleczył jego rany oraz rozluźnił krępujące go łańcuchy. Powiódł również nogi Espena tak że ten podczas ucieczki nie natrafił na żadnego mieszkańca upiornego zamku. Po powrocie, zraniony na ciele i umyśle, młody paladyn dokładał wszelkich środków by ujawnić złą naturę slime'ów.
Niestety ludzie niezbyt byli skłonni mu uwierzyć. Fonnset, w którym niewiele pozostało z dawnego młodzieńca, coraz bardziej popadał w paranoje. Zaczął on wszczynać bójki, odstosunkował się od dawnych sprzymierzeńców których oskarżył o konszachty ze śluzami oraz coraz cześciej zaglądał do butelki. Ostatnim wyskokiem Espena było rozebranie się do naga przed Papieżem i próba zerwania z jego głowy mitry. Sam Espen zaprzecza żeby takie wydarzenie o wymyślenie tej historii papieskiego skrybę, który jest, cytując samego Fonnseta, "Fiutem i Śluzojebcą". Faktem niezaprzeczalnym jest jednak to że Espen został z zakonu wyrzucony.
Porzucony i zapomniany Espen postanowił zakończyć swoje życie. Właśnie wtedy poraz kolejny spotkał Serafa. Ten dodał mu otuchy i obdarzył jego oczy darem rozpoznawania slime'ów w każdej możliwej postaci. Zachwycony tym darem, Fonnset postanowił utworzyć organizacje skupioną tylko na wykrywaniu i eliminacji slime'ów. Dzięki specjalnemu rytuałowi udało mu się podzielić swoją umiejętnością z innymi członkami sekty. O to geneza Sekty otwartej oczu, bezwzględnych morderców i assasynów skupionych tylko na jednym celu: absolutnej anihilacji rasy slime'ów