Przełęcz Dimatylowa

~~Zixter, Plutonoovy, Figar~~
Po dobrze przespanej nocy - dla niektórych, Cathal i młody rycerz czuli się świetnie. Byli na siłach by cokolwiek zdziałać. Jednakże Lema dręczyły dziwne odczucia. Rana, na której miał wyryte dziwne numery kooperowały z strasznymi omamami. Wszędzie, gdziekolwiek nie spojrzał widział tajemniczego mężczyznę w kapturze, którego to przed utratą przytomności dojrzał leżąc nad kałużą.
Idąc w zwartym szyku dołączacie do szeregu żołnierzy idących kolumną wzdłuż karawany którą to prowadziły potężne konie. Sven był na przodzie. Wyglądał nieco inaczej niż pierwszy raz go spotkaliście - bowiem nosił na sobie skórę białego tygrysa, którego wyrób nosił jakby płaszcz, a tam gdzie była głowa zapasał sobie na szyi. Szedł z toporem, widocznie był ciągle w postawie bojowej. Topór który to trzymał idealnie eksponował się z żyłami na potężnych muskułach, ten człowiek mógłby rozgryzać orzechy twardsze niż kamień.
- Świta, cieszcie się że nie przechodzimy tutaj mrokiem. W nocy dzieją się tu dziwne rzeczy, aż za dziwne. A niby to grabarza nic nie zdziwi - co dopiero mnie, kapłana - Dopowiedział Malzo, gdy tak udawaliście się przed siebie.
- Tya. Malzo, wiesz że spośród wszystkich dolin tę nie cierpię bardziej - Wplątał w zdanie kapłana.
- Wiem Edku, wiem - Ozwał ponownie Malzo.
Rzeczywiście, gdy oddalaliście się coraz bardziej od miasta okolica przestawała być malownicza. Wchodziliście w coraz gęstszy las. Niemalże tak gęstym, że blokował możliwość przebicia się promieni słonecznych przez gałęzie - co tu dużo mówiąc, było cholernie strasznie.
- Uważajcie na Nimfy, lubią zwodzić słabych mężczyzn. Wtedy już was nie uratujemy gdy pójdziecie za jedną z nich - Powiedział głośno Sven. A gdy zakończył dialog ostatnim zdaniem, las był już na tyle gęsty, że żołnierze na przodzie zmuszeni byli zapalić pochodnie.
Wtem usłyszeliście krzyki, a cała karawana stanęła. W waszą stronę - w stronę karawany oczywiście, biegła wystraszona kobieta. Była bez obuwia, a szaty jej niby szmaty do czyszczenia stołu barmana.

~~~Zixter~~~
Gdy już zdążyłeś zapoznać się ze swoim druhem, nie zdążyłeś strzelić z nim zapoznawczego kielicha - bowiem nie było na to czasu. Twoją uwagę przykuła dziwna kobieta która biegła w waszą stronę. Sven ostrzegał, że mogą być tu nimfy. A ty się bałeś, że jest jedną z nich.
Rozpocząłeś szarżę, uderzyłeś ją z takim impetem że odleciała parę metrów przed karawanę nim żołnierze zdążyli wyciągnąć miecz z pochwy.
- TO JEST WŁAŚNIE MÓJ NAJEMNIK! - Powiedział Sven. Widocznie bardzo był ucieszony twoją postawą. Zdawało ci się, że wraz z upływem czasu coraz bardziej zaczynasz mu przypadać do gustu.
Gdy tak wstałeś po udanej szarży, zobaczyłeś iż kobieta na ręce miała wyryty napis "222" - ni to tatuaż, lecz cyfry wykonane nożem.
Nie miałeś pewności że to nimfa, lecz z czasem zaczęła przybierać szkaradną postać uwodzicielki którą to jest naprawdę. Okropne bestie.
- No dalej! Ruszamy z karawaną! A ty ją dobij, lub zrób co uważasz za słuszne. Byleby nam nie zagrażała - Krzyknął Sven.
(25 punktów doświadczenia dla Ciebie)

~~~~Figaro~~~~

Po wyczynach twojego kolegi poczułeś dumę, że ktoś taki jak on może prowadzić wraz z Svenem karawanę. Zdziwiła cię reakcja Lema na kobietę biegnącą samą w środku lasu, twoje pierwsze myśli że to normalny człowiek szukający pomocy minęły wraz z przeistaczającą się bezwładną postacią w szkaradną nimfę. Dziwiły cię też dziwne liczby na jej ręce, ma je identycznie wyryte co Lem.
- Przygotuj kostur - Usłyszałeś za pleców. Był to Malzo.
- Przygotuj kostur, przeczuwam niebezpieczeństwo - Jak cicho pierwsze zdanie powiedział do ciebie kapłan, tak ostatnie dwa słowa zadeklarował głośno, przy całej grupie.
- Czuję, że Nimfa była tylko przykrywką do czegoś większego. No nic, ruszajmy, nie powinno nas tu być - Dodał Sven do słów Malzo.

~~~~Zixter~~~~
Nimfa którą to niedawno staranowałeś ocknęła się dopiero po lekkim potrząśnięciu. Widocznie mocno jej przywaliłeś skoro tak trudno było ją ocucić. Otworzyła oczy, a jej szkaradna powłoka zmieniła się w ponownie w kobietę w poszarpanych szatach. Tym razem była piękniejsza niż zwykle. Jej oczy przebijały cię na wylot, a jej usta namiętnie wołały cię do siebie. Znów ujrzałeś tajemnicze numerki na jej ręce, lecz wydaje ci się że nawet gdybyś mógł z nią porozmawiać, nie znałaby mowy ludzkiej. Nie stawiała oporu, bała się ciebie i hordy żołnierzy z karawaną, która wycelowała w nią swoje łuki i miecze.
- Odsuń się od tej kurwy, zaraz ją przepołowię moim toporem! - Powiedział Sven, widocznie bardzo się o ciebie bał. A nimfa zasłoniła twarz drobnymi dłońmi, dostrzegłeś łzy po jej policzkach.

~~~Zixter~~~
Twarz nimfy z niewinnej i uroczej buzi zmieniła się z powrotem w szkaradę. Widać siła twojej perswazji przeważała nad nią. Mamrotała coś w niezrozumianym języku. Nie było szans żeby ją zrozumieć, musiałbyś najwyżej znaleźć kogoś kto przetłumaczy tą dziwną mowę.
- Ona nic nie zrozumie, czarny bracie - Powiedział Sven kładąc dłoń na twoje barki.
- Zwiąż ją i wpierdol na karawanę, gdy dojdziemy do Squatile dowiemy się co nie co o ich mowie - dodał, po czym zdjął z ciebie dłoń, później wręczył ci linę.

~~~Figaro~~~
Magowie odczuwają atmosferę magii zupełnie inaczej od prostych wojowników - takie myśli przesunęły ci się przez chwilę. Być może i tak było, bo patrząc na Malzo tylko się upewniłeś w tym fakcie. Bowiem grabarz, zarazem kapłan kurczowo nadal ściskał kostur w swoich dłoniach jakby zaraz miał odeprzeć jakiś atak.
- Karawana, ruszajmy! Zwiążmy tą nimfę i chodźmy stąd czym prędzej! - dodał ponownie grabarz.
Poczułeś wilgoć, jako iż jesteś Agarii - takie rzeczy się po prostu przeczuwa w glebie.

~~~~~~~~Zixter i Figaro i Plutonoovy~~~~~~~~

Po krótkiej wymianie zdań ze swoimi przyjaciółmi dostrzegliście w tyłach coraz większy mrok który wydawałby się, że zamierza was zadusić. Zbliżał się coraz to bardziej w stronę Edka który zabezpieczał powóz z tyłu. Edek zajadał się szynką patrząc na scenę z nimfą, kiedy to za nim pojawił się cień.

~~~~Zixter, Figaro~~~~

Pogoda była typowo przedwiosenna gdy ruszyliście w przełęcz, dopiero wchodząc coraz to głębiej w las zaczęliście czuć wyraźniejszy chłód, aż w końcu lekkie przymrozki na odzieniu, czy też pancerzu. Czuć było wilgoć w powietrzu - wraz z nadejściem tajemniczego cienia uczucie mokrości w ustach zwiększało się. Gleba była miększa niż twardsze i suchsze podłoże przed wejściem do lasu.
Wymierzyliście obaj swe ataki w kierunku tajemniczej postaci za Edkiem. Nikt z was nie wiedział co to jest - no bo w sumie kto mógłby wiedzieć? Widać było tylko cień. Pieprzony cień ręki który chciał pochwycić nieszczęsnego żołnierza. Jednakże wasza czujność pozwoliła wam przepłoszyć tajemniczą istotę. Cathal użył celnie wystrzału magicznego pocisku, lecz tylko przeszył nim mrok za Edkiem Natomiast dzielny wojownik - łotrzyk chcąc zaskoczyć niewidzialnego wroga przeszarżował tuż za szynkojadem.
Lem, który chciał zaskoczyć cień znalazł się w centrum mroku. To była głupia decyzja - teraz nawet nie widzisz tego co jest przed tobą, ani za sobą. Twoja rana z wyrytymi numerkami zaczęła się zapieklać, poczułeś bezwład w ciebie i runąłeś na ziemię. Byłeś przytomny, lecz nie mogłeś panować nad ciałem. Czułeś tylko na klatce piersiowej szuranie o ziemię. To gdzieś cię ciągło.
- LEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEM!!!!!!- Usłyszałeś krzyk, który roznosił się wszędzie. Tak jakby próbował Ci pomóc.
(Lem rzuca na oswobodzenie się z paraliżu 1d20)

~~~Zixter~~~
Szamotanie się z niewidzialnym sznurem który oplótł twoje ciało niewiele wniosło. Wciąż leżałeś twarzą w glebie niemalże jedząc trawę wymieszaną z błotem. Dopiero to potem, jakimś cudem mogłeś zluzować, co pozwoliło ci wstać. Jednakże otrzymałeś przez to niewielkie obrażenia - w sumie tylko zadrapania. Gdy wstałeś, nie było lasu. Wokół ciebie była ciemność; zaraz? Czyżby była to do końca ciemność? Przed twoimi oczyma zaczęła się formować armia nieumarłych, setki, tysięcy, setki tysięcy!
Znów zesztywniałeś, a cała armia prysła. Niestety mrok wokół ciebie się unosił i dusił ponurą atmosferą. Znajdowałeś się w osobnym wymiarze, bo najpewniej twoi kompani krzyczeli za tobą, lecz nic nie słyszałeś. Aż w końcu przed tobą uformowała się dziwna istota. Coraz bardziej mogłeś ją dojrzeć; wyglądała tak:
[Only admins are allowed to see this image]
- QUETLA Q IRUTE PO QUETLA! - Otwierając paszczę rozszerzył usta do niemożliwych rozmiarów, właśnie przymierzał się do odgryzienia ci głowy. Ale... powoli czujesz władzę w swoim ciele. Czujesz też toporek przepasany w tyle. Sven jednak może ci uratować życie tą podarowaną bronią.
(rzucasz 1d20 na walkę z nim, tutaj już możesz zginąć, ale może jednak nie)

~~~~Figaro, Plutonoovy~~~~

- On... - Wydukał patrząc na zamieszanie Malzo. Sven, Edek i reszta nie mogli uwierzyć w sytuację która miała miejsce.
- PRZECIEŻ GO KURWA ZABILIŚMY! - Przerwał panicznie jeden z żołnierzy który opierał się o karawanę, następnie rzucił hełmem w czerń znajdująca się za powozem.
- Cathal, Ildarysie, to pierdolony nekromanta - Dodał ponownie Malzo. Jego drgania w głosie i nerwowy ton nie pozwoliły wam wcale zluzować z myśli.
- To nie nasz poziom, nie wiem czy nawet Sven powinien z nim równać. To długa historia - Dodał znów.
Atmosfera coraz bardziej wywierała presję i przygniatała wszystkich znajdujących się w środku mroku, wszyscy byli spanikowani, wszyscy tak jakby obawiali się wymiaru w którym przebywał Lem.
- Dobra kurwa! Nie możemy panikować, odkąd jesteśmy w tym lesie takie rzeczy zaczęły się odpierdalać. Ten jebany nekromanta musi mieć tutaj kamienie absorbujące energie które dodają mu mocy i kontrolę tłumu, trzeba się przebić przez mrok i... - Odważnym tonem Sven, nie skończył odważną puentą i uniósłszy swój topór w górę na znak pokonania problemu, znów stanął drętwy. Tym razem na widok grupki nieumarłych która wyłoniła się z mroku i runęła w waszą stronę.
- I rozpierdolić te kamienie żeby osłabić jego moc. Nasz los zależy od Lema i od tego, który pomoże zniszczyć te kamienie. Jeden musi to zrobić, a drugi musi nam pomóc uporać się nieumarłymi - Dokończył. Widocznie to od Lema zależy kto zwycięży w tym potężnym starciu i od tego, kto mu pomoże osłabiając nekromantę, oraz od tego, kto tu zostanie i pomoże z walką z nieumarłymi.
Reszta żołnierzy już ruszyła w stronę nieumarłych, a Sven wraz z nimi.
- Jesteś czarodziejem, Cathal. Musisz ty iść i zniszczyć te kamienie, ja tu spróbuję im pomóc. Kamienie odnajdziesz, poczujesz to, po prostu. Leć już, zasłaniam twoje tyły! - Dodał Malzo, tak jakby zaburzył przepływ twojej melancholii kiedy to tak traciłeś się w mroku.
- ILDARYSIE, POMÓŻ!- Krzyknął Edek.