Przełęcz Dimatylowa

~~~~Figaro~~~~

Wykonanie zapłonu było pomyślnym ruchem - dzięki temu oswobodziłeś się z uścisku, a ręce pokraki zamieniły się pokrótce w popiół. Usłyszałeś tylko skowyt, a następnie lekki wybuch. Nieumarły pękł, jak gdyby nigdy nic. (+25 expa za pokonanie Ghoula). Gdy jesteś już oswobodzony i nie widzisz żadnej przeszkody po drodze, możesz śmiało udać się w stronę kamienia, a jaki będziesz miał zamiar co z nim zrobić? To zależy od Ciebie.

~~~~PlutonoovyprawiemartwyspyrkaXDXD~~~~

Nie poskutkował żaden z zamiaru obrony przed drapieżnikiem, gdzie w tej sytuacji byłeś bierną owcą.
Nim wykonałeś jakiś ruch nieumarły w gryzł się w twoją szyję i cudem, podkreślając to słowo cudem nie przegryzł ci tętnicy, lecz zagłębił się w mięśnie puszczając wszelkie możliwe choróbska jakie istniały by na tej planecie. Poczułeś drgawki, a cały świat wokół ciebie zawirował. Krew wokół ciebie się sączyła strumieniami a ty powoli traciłeś świadomość. Słyszałeś tylko w tle "Idarysie, Ildarysie!" po czym pozwoliłeś by twoje ciało objął wieczny mróz.
W chwili obecnej znajdujesz się w krainie umarłych, gdzie stoisz na wysokim zboczu. To wygląda jak zawiesina między niebem a ziemią. Wszędzie wokół panuje ponura atmosfera - dostrzegasz obłąkane dusze które ci się przyglądają i wydaje ci się, że na twój widok szepczą jakieś nieznane ci słowa. Ostatni promyk światła jak widziałeś w tym wymiarze pobladł i ostatecznie zniknął za głową gigantycznego stworzenia z rogami i skrzydłami. Postać wyglądała na złą, a jednocześnie i dobrą. W ręku trzymała złoty kostur. Jej pysk był czerwony i wydłużony, niczym u psa. Przemówiła, lecz nie dostrzegłeś ruchu jej warg. Jej mimika była sztywna jak marmurowy posąg;
- Podejdź do mnie, człowiecze dziecię


~~~~Zixter~~~~
Zamiar dobiegnięcia do sztyletu powiódł się, choć zmasakrowana noga ci na to nie pozwalała. Gdy tylko do niego się przywlokłeś mag był tuż przed tobą, lecz twoja zwinność pozwoliła ci na pochwycenie tego tajemniczego przedmiotu i zaatakowanie jako pierwszy, co było skuteczne. Nóż był głęboko wbity w jego twarz, a postać wydała z siebie taki ryk jaki nie słyszał nigdy świat. Jej krew była czarna, a sam zaczął strzelać na oślep różnymi zaklęciami jakie mógł znać. Unikałeś je starannie, aż w końcu dostrzegłeś że pod twoją nogą znajduje się topór, czy to idealny czas na wykończenie swojego wroga?
nekromanta ma tylko 10hp dodatkowo przez furię sam nie wie co robi. Rollujesz 1d20 na ostatni atak toporem jeśli na takowy się zdecydujesz.

~~~~Zixxter~~~~
Zamiar uderzenia powiódł się - gdy dosięgnąłeś toporek natychmiast wymierzyłeś w czaszkę nekromanty z zamiarem rozpłatania jej, podziwiałeś tylko jak ostrze wbija się niczym w masło w głowę zwyrodnialca, aż zewsząd tryskała czarna jak brud i błoto krew. Nieumarły czarnoksiężnik upadł na ziemię, jego ciało niczym lalka zaczęło natychmiast gnić tracąc swoją formę w której się prezentował.
(+50 expa dla gracza Zixxter) Bariera w której się znajdowałeś zniknęła wraz z wymiarem w którym utkwiłeś. Opuściły cię wszystkie siły - co udowodniło ci wymiotowanie pod siebie z przemęczenia. Ręce ci drżały, lecz ujrzawszy promienie słońca wyzierająca zza korony drzew poczułeś błogość, czułeś wdzięczność za to że żyjesz i uświadomiłeś sobie, jaka ta "jasna" strona jest piękna, przyjemna, niespotykana i szczęśliwa.
Ujrzałeś porozrzucanych i rozszarpanych towarzyszy. Zobaczyłeś, iż Ildarys leży nie żywy, albo raczej nieprzytomny. A na leży martwy ghoul.
Dostrzegłeś strzępki sztyletu którym to zadźgałeś w twarz demona, nie były one pełne, były kompletnie zniszczone. Ale myśląc prostą logiką - dałbyś radę to poskładać, w końcu to strzępki legendarnego sztyletu który dzierżył tajemniczy nekromanta. Porządny kowal byłby w stanie to złożyć.

~~~~Figaro~~~~
Zamiar podpalenia magicznego kamienia nie wniósł nic. Praktycznie leciutko spaliłeś trawkę wokół niego - tyle co zostało z zamiaru. Gdy to nagle usłyszałeś potężny huk dwóch elementów. Był to ten kamień który widziałeś przed sobą, pękł, wybuchł tak mocno że odrzuciło cię na parę metrów. Aż w końcu uderzyłeś całym ciałem o ogromny pień drzewa, tracąc na chwilę przytomność. Lecz gdy cały świat zawirował i spowił się dla ciebie mrokiem, dostrzegłeś jeszcze że trzeci kamień najprawdopodobniej też wybuchł. W końcu dlaczego ptaki z okolicy zaczęły nagle unosić się w górę i uciekać w kierunku przeciwnym od hałasu?
Gdy tylko się ocknąłeś, dostrzegłeś obok siebie błyszczący przedmiot, może warto sprawdzić co to jest?
(rzut 1d20 do odkrycia kota w worku)

~~~~Plutonooovy~~~~
Nie mogłeś z siebie wykrztusić żadnego słowa. Czułeś, że jakaś potężna istota po prostu ci to zabrania. Ilekroć otwierałeś usta, z twojej jamy wylewała się ogromna ilość czarnej lepkiej masy która dała ci poczucie dławienia się i "umierania", kłucia w klatce piersiowej i ogromnych zawrotów głowy.
Automatycznie z bólu upadłeś na kolana przed dziwną istotą która tylko prychła śmiechem na cały wymiar. Czułeś, że każdy decybel unosi się w tej dziwnej atmosferze tylko po to, by uświadomić ci jak słaby i kruchy jesteś.
- Człowiecze! Jesteś niegodny rozmawiać ze mną, widzisz, nawet mój wymiar Ci na to zabrania! - Powiedział do ciebie śmiejąc się dalej, a decybele wbijały się w ciebie niczym szpilki które wykorzystuje się do akupunktury. Czujesz, że istota piętnuje każdy twój aspekt, każdy malutki atom i każde uczucie które mogłeś wyrazić lub poczuć w tej dziwnej nicości.
- Zagrajmy w kości, o twoje życie. Jesteś wyjątkowy, dlatego ci daje szansę - dopowiedział, wyrzucając potrzebne przedmioty przed siebie. A cały wymiar zamienił się w pustkę, gdzie górował mrok. Jednakże dostrzegałeś tylko istotę. Była w pełni oświetlona, zupełnie jak stolik do gry przed tobą. Najwidoczniej nie masz wyboru, musisz zawalczyć o swoje życie.
- Natomiast jeśli przegrasz, rozszarpię twoją duszę i nakarmię nimi swoje dzieci - Dodał, zachęcając do gry, lub zniechęcając.
(rzucaj 1d20)

~~~~~~Dla wszystkich graczy~~~~~~

Wokół wielkie pobojowisko. Krew, rzeźnia i szczątki poległych żołnierzy zmieszanych z brudną krwią przeciwników jakim byli nieumarli. Zwłoki oraz porozrzucane miecze oświetlało jakby nigdy nic słońce które muskało ocalałych w zakrwawione twarze pełne bólu po stracie bliskich kompanów.
- Żyjecie? Kto ma siłę, niech pomoże mi ogarnąć rannych! Wszystkich dajmy na karawanę, doniesiemy ich do Squatile - Powiedział Sven, mówił z pewnością siebie. Widać, że walka dała mu w znamię, ponieważ cały był potargany i pełny w ranach. Jasno zadeklarował, że kto jest ranny niech natychmiast do niego podejdzie i da mu się opatrzyć, on zaleci co zrobić dalej. Zauważyliście że Malzo zniknął, ponieważ Sven próbował go zawołać, lecz nieskutecznie.
- Edek... - wymamrotał Sven trzymając rozpołowionego na pół, ledwie zipiącego przyjaciela. Konał w wielkich męczarniach.

~~~~Plutonooovy~~~~

Nagle się ocknąłeś. Byłeś bardzo obolały, ledwo mogłeś poruszać kończynami. Rana wokół szyi która była wynikiem ugryzienia zakrzepła, ale nie na tyle by funkcjonować i być w stanie walczyć. Suchość w gardle i zgryzione do krwi wargi dały o sobie znać, kiedy to nagle podbiegli do ciebie dwaj żołnierze; chwycili cię pod pachy i za nogi gdzie ostrożnie przetransportowali na karawanę, gdzie położyłeś się na sianie które okrywało cenne towary dla Squaitle. Ściągnęli z ciebie brudny pancerz dostawiając cię praktycznie w samych łachmanach, okryli ciepłym kożuchem i natychmiast dali ci wodę do picia.
- Będziesz żyć stary! Póki co się nie ruszaj żebyś nie zaczął krwawić, gdy dojdziemy do miasta będziemy musieli znaleźć dla ciebie medyka który zerknie na twoje rany. Zakażenie od Ghoula to najgorsze co może być, póki co objawów nie widać. Dopiero po kilku dniach zaczniesz odczuwać łaknienie krwi i chęć skosztowania ludzkiego mięsa, ale nie martw się - nie spotka cię los nieszczęśników z którymi walczyliśmy. Współczesna medycyna pozwoliła opracować pewne rytuały i lekarstwa. Nie martw się - już niedaleko - Powiedział do ciebie nieznajomy żołnierz przechylając dla ciebie kolejny potencjalny haust średnio - czystej wody. W zanadrzu miał też gorzałkę, którą też cię poczęstował.
(Wpisz sobie 30 expa)
~~~~Figar~~~~
Chcąc sprawdzić czymże jest ten błyszczący "cuś" rozgrzebałeś delikatnie zakamarek, i... to tylko zwykły kawałek szkła który odbijał światło słoneczne - nic ciekawego, ni to zjeść, ni to sprzedać.
- Hej ty! Pomóż nam ogarnąć rannych! - Usłyszałeś niski i znajomy głos, był to Sven który to jakby się nie zdziwił zaginięciem Malzo. Potężny dowódca chyba nie wie w jakim jesteś stanie, że prosi cię o pomoc.

~~~Figar i Zixxter~~~

Kiedy to Cathal czołgając się do Svena prosił o pomoc, takową natychmiast otrzymał. Nikt nie spodziewał się, że mag też może oberwać, zwłaszcza, że gdy walczyli zniknął gdzieś - pokrótce wiadomo było że próbował ocalić przyjaciela niszcząc wapienne kamienie. (odnowiona mana i hp dla Cathala)
- Dziękuję, że pomogłeś stawić czoło temu nekromancie. On żyje, to znacznie potężniejszy byt od ludzi, tak pradawny, że pamięta pierwsze dzieje naszej planety - Powiedział do was obu potężny czarny mężczyzna.
- Lemie, to tylko paprochy zniszczonego sztyletu. Możesz zanieść je kowalowi, myślę, że odpowiednim hołdem dla poległych będzie stworzenie dla nich coś z tych pozostałości - Dodał Sven do wojownika, który obalił nekromantę.
- Póki co, musimy szybko dostać się do Squatile, wasz kolega jest zakażony chorobą nieumarłych - Oznajmił znów. Po czym wszyscy ruszyliście.