Deren i Iladrys szukają dziewczyny

Zatęchły zapach w karczmie był połączeniem tytoniu, taniego piwa i krwi. Cała sala gwarna, ludzi i innych ras w opór, z punktu pierwszej pomocy dochodził słodko-zgniły zapach rozkładu zwłok. Co bardziej uzdolnieni gastronomicznie, jak Deren Hammelheim, w ustach czuli stalowy posmak krwi - przez myśl mu przechodziło, czemu w tej karczmie okna zamontowali, kiedy gwoździami je chyba na noc zamykają, a zasłon od otwarcia chyba nie wymieniali?
Ze zgiełku można było wyodrębnić wspaniałe historie - tu ktoś zabił ogra, kolejny oko cyklopa odnalazł, a jeszcze inny gromami na wojnie ciskał. Nie każdy był poszukiwaczem przygód, wręcz tylko trzecia część zebranych - w końcu to nie tylko pośredniak dla wojaków, ale też - lub przede wszystkim - karczma! W części centralnej, zaraz naprzeciw drzwi głównych, stała tablica z ogłoszeniami podzielona na różne sekcje - anonse towarzyskie, ogłoszenia kupna-sprzedaży, a także najliczniejsza grupa - zlecenia. Od przekopywania ogródka po dowodzenie wojskiem.
Ildarys chwycił po ogłoszenie "We wsi Furdak, niedaleko od Karwnoru, zaginęła dziewczynka. Rodzina hojnie płaci za odnalezienie jej", w tym samym momencie sięgnął po nie Deren, elf z kołczanem na plecach. Mężczyźni spojrzeli sobie w oczy. Zwykle to byłby początek romansu, jednak Iladrys zgrymasił się na widok elfa - dzieci chyba z tego nie będzie.

Widząc lekki wyraz obrzydzenia i pogardy na twarzy człowieka już wiedziałem że cokolwiek się stanie od tego momentu nie będzie ani łatwe ani przyjemne. Potrzebowałem niestety pieniędzy, całą sumę wydałem na ekwipunek i muszę szybko odbić się na jakimś łatwym zleceniu.


Myślałem chwilę temu


Uśmiechnąłem się na wpół poważnie.


Myślami już wyobrażam sobie jak owy człowiek zaczyna mnie wyzywać i zniesmaczony zostawia mi zlecenie.

Zacisnąłem palce na pergaminie aż zatrzeszczał. Przez chwilę trwałem w milczeniu, patrząc z płomieniami w oczach na nędznego elfa który stanął mi na drodze, bezczelnie żądając podziału profitów MOJEGO zlecenia. Słychać było tylko zgrzyt zębów.

"Niech to zaraza, kiepów sto i arwadzka kurwa. Co to za czasy, że nie dość że muszę szukać gówniarzy po lasach żeby z czegoś wyżyć, to jeszcze mam się dzielić z parszywym elfem, psia jego mać."

Nasiliłem się, żeby za wszelką cenę zachować spokój i nie przypieprzyć nieludziowi w jego szpiczasty pysk. Albo żeby chociaż splunąć.

"Spokój, Ildarys. Jesteś szlachcic! To zachowuj się jak szlachcic. Żadnej chamskiej burdy w zapyziałej karczmie."

Przełknąłem ślinę, a wraz z nią swój gniew. Przyjąłem dumną postawę, starając się patrzeć na elfa nie tyle wrogo, co lekceważąco. Jakby był zwykłą muchą. Nie do przełknięcia był jednak kłujący fakt, że po ogłoszenie sięgnęliśmy jednocześnie. Cóż, niejedno w życiu się przeszło, muszę tylko trochę zarobić by dotrwać do końca zawodowej posuchy, potem wyżyję się na jakiejś karawanie i znów będę przy groszu.

Ildarys Somaerwald. Rycerz z dalekiego Soaeld w Erlaendzie, obecnie chwilowo w Arwadii, prawowity Pan na zamku Somaerwald. W rzeczy samej, ciężkie to czasy, że i tak marnym zleceniem przyszło się dzielić. Nie mam czasu na burdy i pojedynki, czyja racja. Niech będzie, podzielimy się. Ale z racji różnicy stanu i rasy zastrzegam, że powinniśmy się trzymać na określoną odległość od siebie. I nie wchodzić sobie w drogę.

...rwa jego zajebana mać"

Po kilkunastu sekundach bardzo wylewnego wewnętrznego monologu nie zmieniając wyrazu twarzy ze sztucznego serdecznego uśmiechu przyglądam się już z lekkim zdziwieniem człowiekowi.


Mówię rozglądając się chwilowo po pokoju, po czym poprawiam łuk na ramieniu i podnoszę resztę mojego ekwipunku dając mojemu rozmówcy do zrozumienia że jestem gotowy aby wyruszyć w drogę.


Patrząc na jego ogólny wygląd wiem że człowiek z którym rozmawiam jest na pewno w jakimś sensie "śliski". Jednak jedno nie daje mi spokoju, skąd w jakimś przypadkowym obijmordzie tyle wyniosłości.
Po ekwipunku wnioskuję ten tytuł rycerzyka pewnie na poczekaniu wymyślił ale może jest w tym ziarenko prawdy. Odwracam się i kieruję do wyjścia jednak po kilku krokach zastygam w miejscu i odwracam lekko głowę.


Uśmiecham się od ucha do ucha i udaję się już do wyjścia.

Skurw...

Zaciskam zęby i nie odpowiadam. Wiem, że jeszcze jedno jego słowo, i stracę nad sobą resztki kontroli. Ściskam w ręku pergamin z ogłoszeniem. Zwracam się do barmana:

Ta wieś, Furdrak, to w którą stronę?

Groźby i układy zostały powiedziane - byleby tylko żaden po robocie wykonanej nie chciał odebrać całości nagrody. Powodów do zaufania za wielu nie ma, ale z towarzystwem - nawet parszywym - wędrówka staje się lepsza, bo jest chociaż do kogo gębę otworzyć.
Ildarys oderwał ogłoszenie i zwrócił się z pytaniem w stronę karczmarza - choć jeden ma trochę oleju w głowie.
- No, no... To wy bierzecie to zlecenie teraz? Ze czterech już próbowało, bo to od dwóch tygodni przeszło wisi, trudna sprawa. Furdak to przez las, przejdziesz pan koło góry najwyżej i prosto traktem na północ. Ze trzy dni wartkim krokiem, ale Stary Borg z synami dzisiaj z handlu wraca, o tam siedzi - karczmarz wskazał na stół, przy którym dwóch mężczyzn popijało piwo, a chłystek odwracał uwagę i kątem podpijał z kufla, najwyraźniej, brata. Kufle mieli ledwo napoczęte.
- Długo im to nie zajmie, ale Stary może jeszcze kolejki chcieć... Jak ci się nie widzi na piechotę iść to najlepiej piwo jedno mu postaw. Chłop wdzięczny będzie, na wóz ciebie i towarzysza przygarnie, a wyjedziecie jak tylko kufel od ciebie dopije... Przynajmniej moje zdanie takie.
Deren stał przy drzwiach jak dupa wołowa, Borg z synami jeszcze pije, co stoi na przeszkodzie kolejkę postawić? Staremu dobrze z oczu się patrzy - a uczciwy człowiek to rzadkość teraz.

No takiego wała jak Arwadia cała, że będę jakiemuś chamowi piwo stawiał. Żebym to ja jeszcze miał z czego. To już lepiej z buta iść. Ja jestem od mordobicia, a nie od gadki. Nóż do gardzieli przystawić, krwi popuścić, to umiem, a nie z tałatajstwem piwo pić. Może szpicouchy, ale nie ja.

Opieram się o szynkwas łokciem i kieruję wzrok w stronę parszywego nieludzia.

Hej tam, panie elf! Tak spieszno wychodzić? Może waść postawisz kufla tam o, panu Borgowi? To nas może wozem przewiezie, chyba że ci się chce buty zdzierać na trakcie.

...ierdollony poprostu chce żebym zapłacił nam za przewóz z własnej kieszeni. Szlachcic Poroninski się znalazł...

... Ehhh, nie ma co się denerwować. Jedyny problem leży w tym że nie mam złamanego florena przy dupie. No ale jak to mówią, do odważnych świat należy!

Podchodzę pewnym krokiem do lady barowej i od karczmarza który udzielił nam przed chwilą informacji chcę wziąć kufel na "krechę". Uprzejmie i szczerze pytam się.

Karczmarzu, wszystkie pieniądze na ekwipunek wydałem. Mógłbyś mi dać kufel na krechę? Spłacę ci po misji. Bardzo pana proszę.

Mówię opierając się na ladzie.

The member 'Bobby' has done the following action : Dices roll

---

'd20' : 5, 20, 9

Karczmarz, rosły człowiek z owłosieniem krasnoluda, wysłuchał was niezbyt uważnie. Patrzył spode łba, mrużył oczy i kręcił głową, jakby próbował coś sobie przypomnieć. W końcu, zrezygnowany, skończyć polerować kufel, odłożył go ze szmatką na bok i rozpostarł szeroko ramiona. Przygarbiony położył ręce na ladzie, ze smutnym uśmiechem spojrzał w oczy Derena. W końcu wybuchł śmiechem.
- Aaa, no tak! Nie mogłem sobie ciebie w ogóle przypomnieć, ale teraz już wiem - ty to Deren chyba, słynny Łowca Kurw i Pierwszy pod Stołem! No zwykle nie daję piwa na krechę, szczególnie poszukiwaczom przygód. Nie to, że brak zaufania, ale jak dajesz z wyprzedzeniem to potem trudno pieniądze od takiego wyszarpać, sam rozumiesz... Ale że ty nie dla siebie, to zaufać ci mogę. Wróć tylko z tej wyprawy - mówiąc to, nalał do kufla złocisty trunek, potrząsnął nim parę razy, żeby sprawdzić czy na dnie beczki nie powstał osad, a potem postawił go na ladzie.
- Piwo raz - powiedział.

Oddam, oddam. Bez obaw i jeszcze raz dziękuję

Biorę piwo po czym kieruje się do stolika Borga jednocześnie puszczam oczko mojemu kompanowi sygnalizując że zaraz rozwiąże nasz problem.

Dzień dobry, psze pana. Obiło mi się o uszy że jedzie pan w kierunku Furdak, i mam tu takie coś żeby osie w wozie "naoliwić"

Podsuwam w tym momencie mój kufel do tego już napoczętego i odwracam go uchem do Borga. Po czym kładę łokcie na blacie i krzyżuję palce, po czym lekko pochylony opieram na nich brodę i robię pocieszny uśmiech.

I zastanawiałem się czy nie znalazły by się na nim dwa wolne miejsca dla mnie i mojego towarzysza.

Nie rozłączając dłoni wskazuje palcem na mojego miłego inaczej kompana.

Lekki buc i mruk ale dobrze mu z oczu patrzy. Do tego służymy silnym ramieniem w razie jakichkolwiek kłopotów.

Zamykam się wreszcie dając dojść do słowa Borgowi.

Perswazja

The member 'Bobby' has done the following action : Dices roll

---

'd20' : 19, 13, 1

Staremu Borgowi zaświeciły się oczy - nie był jeszcze pijany, ale widać, że wspomniany przez karczmarza wyjazd na handel nie wyszedł mu zbyt dobrze. Darmowe piwo zawsze pomaga ukoić smutek.
- Furdak, tak? Hehe... Proste, panie, że tam z synami wracam, z dziada pradziada tam mieszkam, jeszcze jak mnie Młodym Borgiem nazywali! A teraz tak mojego nygusa nazywam - wskazał ręką na najstarszego z synów. Brał potężne łyki, najlepsi hejnaliści nie odchylają tak głowy. Po paru minutach rozmowy mężczyzna podniósł się i chwycił w rękę dębową laskę.
- Co będziemy tak w puste kufle się gapić? Wołaj  tego wstydliwego kompana i za mną - mężczyzna zaczął kuśtykać w stronę wejścia - doświadczenie łowcy mówiło Derenowi, że to nie przez alkohol utyka, zapewne to stara kontuzja dawała o sobie znać. Przed nim szedł najstarszy syn, żeby konie przygotować, a młodszy służył mu za drugie podparcie. Kiedy doszliście na miejsce, Młody Borg już siedział na miejscu woźnicy, najmłodszy pomógł ojcu się wgramolić na tył wozu, na którym zalegały owinięte w worki pakunki. Synowie usiedli z przodu, a Stary Borg wskazał na jakieś stare materiały, chyba wybrakowane dywany, które miały być jedynym gwarantem komfortu.
- Wygód dużych znowu nie ma, ale lepsze to od zdzierania podeszw butów. A skorośmy już tak siedzimy, co was sprowadza do naszej wioski? Studnia nawet tam uszkodzona, trochę zwierzyny jest w lasach, ale przez tych cholernych Selchów i ich gości zaraz wszystko wyginie... Ha, tfu! - splunął na ziemię. Z jednej z toreb wyciągnął butelkę i pociągnął łyk.
- Wy mi piwo, ja wam towar bardziej lokalny. Chyba nie odmówicie zwilżenia ust? - wyciągnął butelkę w waszą stronę.

Wskakuję na wóz, poprawiam pas z przytroczonym u boku mieczem i puklerzem.

A co mi tam, na trudne czasy dobrze się gorzały napić. Mam nadzieję że to gorzała. I że nie stracę wzroku.

Siadam na jednym z pakunków i chwytam za butelczynę

My do zlecenia z zaginięciem. A ci Selchowie to co za jedni? - mówię wychylając większy łyk.

Biorąc butelcznynę od towarzysza przystawiam ją do nosa i wącham tak jak mnie uczyła pani Sharah na lekcjach Alchemii. Udaję też że biorę łyk i oddaję butelkę Borgowi.

Właśnie, wie pan coś może na temat tej dziewczynki albo jej rodziców? Może ziemi nie chcieli komuś sprzedać i teraz się jakiś chytry diabeł mści? Co tam we wsi gadają?

1 Wyczuwanie
2 Ukradkowość

The member 'Bobby' has done the following action : Dices roll

---

#1 'd20' : 6, 12, 8

--------------------------------

#2 'd20' : 6, 9, 20

Łykam silny napój

The member '@Plootonovy' has done the following action : Dices roll

---

'd20' : 5, 9, 6

Droga była pusta, a rytmiczny stukot kopyt dwóch koni był tym wyraźniejszy, im bardziej oddalaliście się od cywilizacji. Na niebie szybowało parę ptaków, ale dystans dzielący was od nich uniemożliwiał dokładniejsze zidentyfikowanie gatunków. Gdyby któryś z was był ornitologiem, może odkryłby fenomen; spotkał ptaka, który naturalnie nie występuje na tym terenie. Ale co można począć bez lornetki i atlasu?
Pogoda była bardzo korzystna, na niebie unosiło się jedynie parę chmurek. Najstarszy syn powoził, a młodszy korzystał ze światła naturalnego i rzeźbił bibelocik w kawałku drewna. Z początku przypominał on kołek, jednak wprawne ręce chłopaka uformowały z niego coś na kształt łapy. Brat rzucił mu ukradkowe spojrzenie. Chłopak niechętnie schował łapę do kieszeni i podrapał się po głowie. Ojciec kompletnie nie zwracał na nich uwagi. Na dźwięk waszego pytania wydał parę pomruków i wziął kolejny łyk, kiedy butelka wróciła do jego rąk.
- Kolejni do pomocy? Ja nie wiem, ile te sknery musieli zaoferować, żeby tylu chciało odnaleźć tę smarkulę... Do tych dorosłych Selchów miłością nie pałam, ładnie mówiąc, ale dziecko niczemu winne przecież. Ta mała się nazywała Kruha - ot, kruchutka smarkula, co jej ojciec po paru strzemiennych jej imię wymyślił, ha! - uznał to za żart wybitny, czekał na wasze reakcje. - Nawet nie taka głupia była, z jedenaście lat miała, bo trochę tylko młodsza od mojego najmłodszego, Landa - wskazał butelką w stronę chłopca. - Prawdę mówiąc, nasi młodzi się przyjaźnili całkiem, póki ten stary Selch, co chyba dłużej od niejednego elfa żyje, nie zabronił im się spotykać... Ale co ja będę język strzępił i wam o tym opowiadał? Prywatne sprawy, jakby nie było. Na wojaków wyglądacie, może nawet pomóc chcecie, ale nie lubię gadać z takimi, co języka w gębie nie mają - informacje chcą wyciągać, a imienia swojego nawet nie potrafią powiedzieć. Ja wiem, wiem, fach taki. Ale ja też mszy nie odprawiam, żeby ogłaszać, co i jak u nas wygląda - bezpański pies zaczął biec za wozem, Stary Borg chwycił kawałek drewna z wozu i rzucił w niego na postrach. - Te psy to by wszystko rozszarpały.

"To kilka rzeczy się wyjaśniło, bogata córeczka albo zgubiła się w pizdu w lesie albo ktoś ją porwał dla okupu albo... Dobra już chuj z tym gdzie jest, ważne żeby nagrodę wypłacili nawet jeśli znajdziemy zwłoki"

"Kurwa co jest ze mną nie tak..."

Na śmierć zapomniałem, najmocniej przepraszam. Deren Hammelheim, z pasji poszukiwacz przygód i skarbów.

Podaję rękę Borgowi.

Chłop i tak małomówny, raczej nic od niego nie wyciągnę, to nie będę się z chamstwem aż tak zadawać, Ojcze Wojowniku, miejże litość.

Milczę przez ten czas, zachowując kamienną twarz.

A więc to dziewczyna tych całych Selchów? Rodzina stara, pewnie zamożna, jak na chłopów, najwyraźniej mało popularna. Na pewno mają wrogów. Porwanie dla okupu? Nie, wtedy dziewczyna nie przepadłaby bez wieści. Szantaż? Nie, to samo. Zemsta? To już prędzej. Z drugiej strony sprawca na pewno musiałby dać do zrozumienia Selchom, z jakiego powodu dziewczyna zniknęła, musieliby wiedzieć, że chodzi o zemstę, inaczej to by się kupy nie trzymało. A może to był po prostu jakiś wypadek?

Krzyżuję ramiona na piersi.

Widzę, że skośnouchy już liże chłopstwu buty. Dobrze, niech on się zajmie gadaniem.

Kieruję wzrok na goniącego wóz kundla.

A więc po okolicy kręcą się zdziczałe, agresywne psy. Cholera, z nimi gorzej jak z wilkami. Każde dziecko o tym wie. Wilk zabija, bo jest głodny, a pies dla zabawy. Może dziewczyna nie była głupia, ale kto to tam wie. Problem w tym, że jeśli nie żyje, zabita przez psy czy nie, to ciała możemy nigdy nie znaleźć. A nawet jak znajdziemy, nic nie daje nam gwarancji, że je rozpoznamy.

Odwracam się w kierunku chłopów.

Dużo takich psów u was?

Deren potrafił się zachować - a Stary Borg potrafił to docenić. Uradowany zwrócił swoje spojrzenie w stronę elfa.
- No, niby elf, a z ludźmi lepiej od twojego towarzysza się pan dogadujesz. Dobrze poznać, karczmarz pewnie już mówił, że na mnie Stary Borg wołają, ale z mojej strony też wypada coś powiedzieć - kontynuował do Derena, ignorował obecność Ildarysa. - No, psów dawniej dużo było. Parę lat temu jeszcze mieliśmy tresera zawodowego, psią hodowlę prowadził. Suki pilnowane od świtu do świtu, ale samcom czasem popuszczał lejce, jeśli rozumiesz, he, he - kontynuował rzucanie słabych żartów, nie zraził się po braku reakcji z poprzedniego. - Psów się naroiło, ale jak się hodowcy zmarło to teraz tyle, co w każdej innej wsi. Za to w nocy słychać ujadanie potworne, chociaż to do wilków bardziej podobne, no może niektóre rasowe tego hodowcy podobnie ujadały, może któryś się zerwał jak jemu się odeszło? Eh, kto by spamiętał to wszystko... - pociągnął kolejny łyk i podał butelkę Derenowi, zwinnym ruchem omijając przestrzeń wokół Ildarysa. Chwilę temu wjechaliście do lasu i droga nabrała na wybojach, jednak woźnica dawał z siebie wszystko.
- Ha, to ci talent! U szlachica jakiego by mógł powozić! - rozczulił się ojciec.

Hehehe, z dwojga złego to lepsze psy a nie na przykład niedźwiedzie ten człowiek chodował.

Zaśmiałem się z grzeczności na owy żart. Wziąłem potem butelczynę i wychyliłem akurat na płytki łyk. Po czym oddałem ją Borgowi.

A tak z ciekawości, przyjechał może ktoś ostatnio do wsi oprócz tych najemników? A właśnie i co się stało z tą hodowlą po śmierci właściciela? W sumie to dobrze by było pożyczyć takiego burka do poszukiwań...

Wytężam zmysły żeby sprawdzić czy kundel nie ma jakichkolwiek przyjaciół którzy chcieli by nam przeszkodzić w tej jakże miłej rozmowie.

1 Spostrzegawczość - Trudny
2 Wyczuwanie - Trudny

The member 'Bobby' has done the following action : Dices roll

---

#1 'd20' : 14, 8, 3

--------------------------------

#2 'd20' : 16, 20, 4