Deren i Iladrys szukają dziewczyny

- Niedźwiedzie hodować? Ha! To ci dobre dopiero! Pewnie jacyś magicy to praktykują, albo te dzikie orki... No, parę takich by narobiło zamieszania podczas wojenki, ale trudno wierzyć, że hoduje się je tak samo jak psy... Samo jedzenie - chyba psami by trzeba je karmić - słuchałeś go uważnie, w każdym zdaniu mógł wspomnieć o ważnej sprawie, jednak przez nieuwagę w piciu lekko się zakrztusiłeś. Poczułeś ochotę na napad kaszlu, żeby zniwelować drapanie w gardle. - Uważnie, elfie, uważnie! Ci twoi to pewnie wino wolą, ale niezgorsza sobie z ludzkim trunkiem radzisz. Do wsi? - mężczyzna zasępił się mocno. Krzyknął do synów, czy czegoś nie wiedzą, bo więcej się po lasach szwendają - dowiedziałeś się, że starszy został pomocnikiem drwala niedawno, a młody nie ma co robić ostatnio, chodzi z nimi jako przynieś-podaj-obleć na pobliską grań. Czasem nawet wieczorami wychodzą, bo w Furdaku mało rzeczy do roboty. Starszy syn, po historyjce ojca, odwrócił głowę w waszą stronę i odpowiedział:
- Ano młynarz chyba tylko, bo nam na żniwa rok temu burza młyn rozpirzyła w deski. Wieś jego niedaleko, młyn ma bardziej ze skraja, to mostkiem o świcie przejedzie i zarabia, póki młyn nowy jeszcze nie postawiony. Oprócz niego to jeszcze może kupcy jacyś jarmarczni, jakiś czas temu kapłan nam zorganizował jeden, ale teraz śladu po nich nie ma - skończył i wrócił do patrzenia na drogę.
- A ten uczony? - wspomniał młodszy.
- Jaki... A, ten! Z domu prawie nie wychodzi, parę razy go w lesie spotkaliśmy, coś chyba ze zwierzętami robi. Czy spisuje ilość dla szlachty, czy może szuka jakiegoś zagrożonego, pojęcia nie mam - skończył Młody Borg, ale Stary przejął po nim pałeczkę:
- Uczony to mizerny dosyć, rzadko za dnia wychodzi, no chyba że do gospody. Słaba to karczma, pokój z długim stołem i parę pokoi do wynajęcia, jak ktoś nie chce płacić fortuny, żeby chatę od kogoś nająć. Ale obsługa... Och, Deren, jakbyś tam zaszedł! To nawet elf rozpozna piękno takiej kobiety, nie ma co - poszturchał kilka razy twoje ramię.
- O psach to dawno nie słyszałem, syn Herba dom opuścił jeszcze jak jego ojciec żył. W poprzednią porę roku go nawet w Karwnorze spotkałem, ale on to zawsze taka menda nieugadana była, języka w gębie zapomniał albo mnie z pamięci wyparł. Tylko na pogrzeb ojca przyjechał, psów parę pozabierał, większość majątku, a teraz temu okularnikowi stary dom podnajmuje - kundel przestraszył się kawałka drewna i pierwsze zwolnił, a teraz zupełnie straciliście go ze wzroku. Twoje próby rozeznania się nie miały zbyt dużych efektów - ot, wyczułeś psa za miniętym wzniesieniem i parę wiewiórek skaczących po gałęziach. Na twoje wytężanie wzroku zareagował Stary Borg:
- Ty nietutejszy to powiem, że ze trzy takie wzniesienia, dwa mostki i już Furdak zobaczysz - ale widok najciekawszy to nie jest - mężczyzna poczekał jeszcze chwilę, gdybyś chciał pociągnąć rozmowę, a potem czujny położył się na wozie, z nogami na workach, i zasłonił twarz zasłużonym kapeluszem z wąskim rondem. - Ale pogoda się chociaż udała - dodał.

Ano, rzeczywiście całkiem przyjemny dzień.

Odrzekłem, po czym przyglądałem się figurce którą rzeźbił najmłodszy Borg i pytam go.

A ty gdzieś się nauczył takie rzeczy robić, pokaż proszę młody jak ty tym nożem operujesz.

Powiedziałem to spokojnym głosem żeby nie przestraszyć chłystka, a może i nauczę się czegoś od niego?

Perswazja

The member 'Bobby' has done the following action : Dices roll

---

'd20' : 7, 2, 5

Chłopak wydawał się zdziwiony - przecież już chwilę wcześniej schował swoją pracę do kieszeni, a nieznajomy dopiero teraz ten temat podjął. Jednak żeby ojcu wstydu nie zrobić, odpowiedział grzecznie:
- Czasu dużo, zwłaszcza jak z ojcem jeździmy, to zajęcie znaleźć trzeba było. Nic wielkiego, taka tam robótka przy okazji, jak coś lepszego wyskrobię to ojciec sprzedaje - Stary Borg przerwał mu w połowie.
- Widzisz, panie elfie? U mnie co jeden to zdolniejszy. Ten powozi jak marzenie, a tu cieśla się szykuje! No już, młody, no. Pokaż panu Derenowi jak się to robi - smyk przeskoczył na tył powozu. Wyciągnął spomiędzy worków dwa kawałki drewna, komentując tylko "Tutaj zawsze się to wala", i wyciągnął nożyk. Oba kawałki były do siebie podobne; wąskie prostopadłościany z miękkiego drewna. Młody wyciągnął nożyk i wskazał, żebyś mu się bacznie przyglądał. Zaczął od nadania ogólnych kształtów, ręce miał dosyć liche, więc nawet przy takim drewnie musiał kolano wykorzystać jako punkt podparcia, a dwoma kciukami przesuwać wysłużony już nóż. Oddzielał delikatnie opiłki - pojawił się ubytek w kawałku drewna, młody postanowił go wygładzić. Włożył nóż do środka w pozycji leżącej, przesuwając w obie strony od ubytku wygładzić kawałek, choć kosztowało go to kilka szybkich ruchów, od których trociny powstały. Zdmuchnął i przesunął palcem, żeby się upewnić, że to gładki kawałek. Kontynuował z kolejnej strony z uwagą na cięcie wzdłuż słoi. Po chwili z bryły wyłoniły się małe ręce i nogi.
- Teraz najtrudniejsze, okrągłe - zaznaczył. Powoli zaczął odcinać kanciaste elementy, kiedy skończył, nadal były gródki. Chłopak wyciągnął z kieszeni kawałek sfatygowanego papieru ściernego i owinął nim okrągły element figurki. Po chwili przecierania zdmuchnął pozostałości z tarcia i pokazał Ci figurkę.
- I gotowe. To człowiek. Słabo ze szczegółami, ale bez narzędzi trudno w czymś małym je zrobić. Pana kolej - chłopak podał Derenowi nóż, papier ścierny i kawałek drewna. Czas się wykazać.

_____________________________________________________
Teraz robisz test na pokrewną umiejętność - Rękodzieło. Sam decydujesz o trudności testu (musisz ją napisać) i za każdy poziom trudności masz test 1d3. Np. jeśli weźmiesz ekstremalny, masz 3d3. Suma liczb z tego losowania będzie oznaczać Twój poziom opanowania Rzeźbienia). Jeśli weźmiesz np. test ekstremalny, ale zdasz tylko trudny, nie nauczysz się Rzeźbienia.

Kiedy trzymałem drewno w dłoni doznałem lekkiego olśnienia.

Nożykiem delikatnie zacząłem tworzyć lekki łuk na "plecach" bryły, kilkoma ruchami pozbyłem się krawędzi z przodu i zaokrągliłem końcówkę na kształt litery "U". Z "brzucha" zacząłem usuwać nadmiar drewna tak aby stworzyć pewnego rodzaju miskę. Zostawiłem jedynie trochę materiału z prawej strony. W tym właśnie punkcie zacząłem wcinać się do tego wystającego kawałka. W tym momencie moja kreacja przypominała szczypce. Teraz zostały mi tylko szczegóły, większą część podzieliłem od końca na cztery części i zacząłem zaokrąglać wszystkie nierówności pomagając sobie papierem.

Wreszcie!

Rzeźba przypominała otwartą dłoń z kciukiem odstającym przeciwną stronę.

Trudny na rękodzieło

The member 'Bobby' has done the following action : Dices roll

---

#1 'd20' : 15, 19, 15

--------------------------------

#2 '3' : 1, 1

Pomysł był dobry - gorzej z wykonaniem. Niewprawione ręce narobiły całą masę rys i ubytków, kolejny ruch nożem trafił w najbardziej newralgiczny punkt drewna. Mocne cięcie pozbawiło rzeźbę dłoni kciuka. Reszta palców też nie wyglądała zbyt imponująco. Stary Borg zaśmiał się.
- Heh, dobrze że wojaczkę wybrałeś, bo rzeźbiarz z ciebie nie będzie... Dobrze tak pooglądać jak ktoś się uczy dopiero, czas szybciej zlatuje. Ano właśnie, prawie dotarliśmy - kiedy rozejrzeliście się wokół, jechaliście dalej równą dróżką wśród drzew - na lewo rozpościerał się las iglasty, na prawo liściasty. Po chwili wjechaliście na wzniesienie, które wcześniej ograniczało wam pole widzenia. Kiedy ten problem zniknął, zobaczyliście wioskę.
Furdak nie było zbyt wielkie; z trzydzieści domów na krzyż, przynajmniej tak założyliście, bo w paru przypadkach trudno było odróżnić czy to dom, czy stodoła. Zdecydowanie największym budynkiem była osiadłość po waszej prawej stronie - dosyć mocno wysunięta, niemal jakby się wstydziła należeć do tej wsi. Była otoczona paroma innymi zabudowami, prawdopodobnie stajnią i czymś przypominającym kaplicę. Oprócz posiadłości, tylko parę innych posiadłości nie były drewniane; kościół, ruiny po młynie i parę domostw. Po lewej stronie mogliście zauważyć pokaźny most drewniany, pod nim płynęła rzeka - prawdopodobnie to stamtąd przyjeżdża drugi młynarz. Zauważyliście też parę wejść do lasu - ot, zwykła wieś.
- No to dotarliśmy, panowie. Będę do domu jechał to nasze drogi się pewnie na razie rozchodzą. Szczęścia z tą smarkulą! - syn Borga zatrzymał wóz, żebyście mogli bezpiecznie wyjść.
- A, do dworku chyba powinniście iść - dodał, wskazując kierunek palcem.

Bardzo dziękuje panie Borg, i wam młodzi też. Mam nadzieję że wychylimy jeszcze kufelek, no i może następnym razem będę mieć sprawniejsze palce. Do zobaczenia!

Pożegnałem się lekko i gestem głowy wskazałem kompanowi posiadłość do której mamy zmierzać, w tym czasie wypatrywałem także studni by zaczerpnąć wody do bukłaku oraz chciałem wyczuć czy w przypadku znalezienia woda jest zdatna do picia.

Łatwy - Wypatrywanie (studnia musi być w centrum wsi)
Wyczuwanie - Trudny

The member 'Bobby' has done the following action : Dices roll

---

#1 'd20' : 8, 15, 6

--------------------------------

#2 'd20' : 4, 1, 1

Wysiadam bez słowa z wozu, po czym rozglądam się po okolicy, szukając jakichś niecodzienności czy podejrzanych śladów.

Spostrzegawczość - Trudny

The member '@Plootonovy' has done the following action : Dices roll

---

'd20' : 19, 7, 10

Borg przed odjazdem krzyknął tylko krótkie "Miewaj się!" i odjechał w stronę przeciwną do dworku. Deren w tym czasie udał się do centrum wsi; blisko kościoła, okazałego budynku z drewna i paru przybytków handlowych. Prawdopodobnie małego sklepu z żywnością i piekarni. Wokół goniły kurczaki. Jeden staruszek uparcie szukał jednej ze swoich kur.
- Gdzie się podziała ta Neva? Jak ją liski dopadły to źle, na mięso miała pójść - mruczał pod nosem.
Deren podszedł do studni, żeby nabrać wody. Wiadra nie było widać, założył więc, że w środku już czeka i zaczął je wciągać na górę. Ciężkie było, pewnie pełne. Kiedy miał już napełnić wodą z niego bukłak, usłyszał gdakanie.
- Ki diabeł... - powiedział staruszek, kiedy z wiadra wyskoczyła przemoknięta kura.
- Neva! Tu jesteś! - wziął kurczaka z wiadra. Uprzejmie podziękował i skinął słomianym kapeluszem. - Chodź, trzeba cię wysuszyć... - Deren wrócił do napełniania bukłaka czystą wodą - ale czysta była dopiero po pozbyciu się z wiadra paru piór i niespodzianki od kurczaka.
Kiedy Deren bawił się w detektywa drobiu, Ildarys zwrócił większą uwagę na okolicę - dwójka zmęczonych chłopów z siekierami weszła do jednego z budynków, w drzwiach minęli mężczyznę w okularach. Otworzyły się kolejne drzwi, a matka z dzieckiem w nosidełku wyszła z budynku, który był pewnie piekarnią - można to było stwierdzić po zapachu unoszącym się w powietrzu po otwarciu drzwi. Parę dzieciaków uczyło się rasistowskich rymowanek połączonych z klaskaniem; "W jaskiniach żyją krasnoludki, nie odmawiają paciorka i wódki", "Elfy mają umysł pstry" czy też "Orki z Majorki". Wyjątkowo wredne dzieci.
Ildarys nie zauważył nic podejrzanego. Może tylko miejscowy by to zauważył. Jego uwagę przykuł jednak plakat z twarzą drobnej dziewczynki i napisem "ZAGINĘŁA". Wisiał na biuletynie obok potężnego, drewnianego domu. Zaginiona dziewczynka byłą prawdopodobnie tą, której wy też szukaliście, jednak przydałoby się jakieś potwierdzenie.

Deren - Pogromca kawałków miękkiego drewna, wybawiciel kur, obrońca ludu... Mam nadzieję że ta przygoda okaże się bardziej "heroiczna"

Wziąłem łyk wody i zjadłem jeden pemikan aby odzyskać siły po podróży. Strzepałem z siebie jakikolwiek brud który mogłem mieć na sobie i resztką wody z wiadra umyłem sobie twarz.

Dobra chyba najwyższa pora żeby odwiedzić właścicieli.

Powiedziałem mojemu oschłemu kompanowi oferując mu także łyk wody.

Po czym skierowałem się do bramy posiadłości.

Perswazja - Trudny

The member 'Bobby' has done the following action : Dices roll

---

'd20' : 8, 10, 3

Widząc, że szpicouchy przestał bawić się chłopskim drobiem i ruszył w kierunku posiadłości, a zważając na to, że nie mam ochoty na rozmowy z pospólstwem - zdejmuję plakat, biorę go ze sobą i udaję się za elfem.

Ildarysa nie trzeba było długo namawiać - nie chciał nawet łyka wody po długiej wędrówce. Postanowił, że pójście do zleceniodawcy ma wyższy priorytet od odpowiedniego nawodnienia - i wyruszyliście na spacer.
Od rynku do dróżki prowadzącej do posiadłości nie było daleko, wartkim krokiem doszliście do niej po dziesięciu minutach - jednak sama dróżka była dosyć długa. Otaczały ją drzewa i krzaki, niektóre z nich obradzały w owoce; większe miały pewnie maliny, u ich korzeni rosły także mniejsze, fioletowe jagody. Po kolejnych dziesięciu minutach doszliście do dworku - zgodnie z przeczuciem, posiadłość ta była godna nazwania dworkiem - mimo że podniszczonym.
W całości z białego kamienia lub pokryty białym tynkiem, choć mogliście zauważyć kilka ubytków. Dębowe drzwi otwierane na zewnątrz tworzyły przestronne przejście, zmieściłoby się w nich z pięciu mężczyzn na raz, inna kwestia, że musieliby patrzeć pod nogi - schody były już starte, w paru miejscach były pęknięcia, a dwa z trzech stopni były wyszczerbione. Nie sprawiało to zbyt dobrego wrażenia, nawet biorąc pod uwagę opasłe kolumny i winorośle, które w bogaty sposób zwisały z dachu. Budynek był na pewno dwupiętrowy - istnienia piwnicy nie mogliście potwierdzić lub zanegować, jednak gdzie trzymaliby wino?
Odbiegając od domu, przekroczyliście metalową bramę ozdobioną finezyjnymi liśćmi winorośli i skupiliście się na dwóch pozostałych budynkach - wysokiej, wykonanej z grubego dębu stajni, a także murowanej kaplicy - była wykonana z tego samego materiału co dom, jednak prezentowała się znacznie lepiej. Blisko stajni na stołku do dojenia siedziała starsza kobieta, głowę miała zwieszoną, a twarz ukrytą w dłoniach. Po zbliżeniu się do domu, przez drzwi wyszedł czarnowłosy mężczyzna, około czterdziestoletni, w brązowym płaszczu. Kręcił kruczoczarnym wąsem.
- Jesteście już? No, najwyższy czas, najwyższy... Nie zwracajcie na nią uwagi - powiedział, wskazując na staruszkę. - Bierzcie się do roboty, schody same się nie usuną... A młoty gdzie macie?! Jak ja spotkam tego Ukra to łbem swoim będzie je rozbijał! Takich kamieniarzy mi przysłać... - klął pod nosem, a dokładniej to pod wąsem. Zbliżał się gniewnym krokiem w waszą stronę.

My tutaj w sprawie innego zlecenia...

Powiedziałem wyszarpując papier z rąk Ildarysa i wyciagając rękę w kierunku mężczyzny rozwijając jednocześnie kartkę.

I chcielibyśmy zająć się nim jak najszybciej.

Dodałem poważnym głosem.

Mężczyzna spojrzał z niezadowoleniem na kartkę, którą trzymałeś w ręku. Ponownie zamruczał coś pod nosem, ale na tyle cicho, że było to niezrozumiałe.
- Już byście się lepiej kamieniarstwem zajęli, bo tylko amator zrywa ogłoszenie o zaginionej osobie. Nie uważacie, że to zmniejsza szanse jej znalezienia? - powiedział retorycznie i odwrócił się do was plecami. Zaczął iść w stronę dworku i ręką wskazał, żebyście za nim podążali.
- Wander Selch się nazywam, możecie do mnie mówić "Panie Selch". Zadajcie pytania o sprawy, które was interesują, a ja odpowiem od razu. Ale najpierw... - krzyknął niespodziewanie jakieś słowo i płacząca kobieta otarła łzy, wbiegła szybko do domu. - To moja służąca, Tarna, dawniej była niańką Kruhy, jeśli się nie odnajdzie to będę musiał jakąś nową znaleźć, ona jest już zbyt rozbita. Jak pewnie zauważyliście, moja rodzina miała dawniej należała do szlachty - przez pewne decyzje straciliśmy ten tytuł, ale nadal posiadamy wpływy w Furdaku i jeszcze większe w Nanzur, w sąsiedniej wsi. O tych pomniejszych nie jest warto wspominać. Za dwa tygodnie przybywa do nas delegat z Arwadii, ma reprezentować swojego możnego, który zagwarantuje nam powrót na salony. A moja córka zniknęła! - krzyknął w gniewie, kiedy przeszliście do przestronnego salonu. - Żebyście to widzieli, mojemu ojcu niemal serce wyskoczyło z piersi, że tyle wysiłku na nic. Omówmy prędko sprawy dotyczące zlecenia, ja wrócę do remontu włości, a Tarna poda wam jedzenie i pokaże nocleg, bo pewnie wędrówka była męcząca - powiedział z przerwami na łyk wina z kieliszka. Wcześniejsza historia jego rodu mogła być faktycznie szlachecka - sugerowało to uzbrojenie wywieszone na ścianach, a także szereg portretów przodków. Kątem oka zauważyliście, że w sąsiednim pokoju jakiś starzec spogląda na was znad książki. Siedział na bujanym fotelu pod kocem, ale szybko stracił zainteresowanie.

Szczerze, nie miałem pojęcia co zrobić.

Przedstawić się? Jako Erlaendczyk? Co ma ten gość wspólnego z (tfu!) Arwadią? Ale z drugiej strony, jam przecież też szlachcic. No właśnie. W moich żyłach płynie błękitna krew dumnego rodu, nie będę się krył z moim pochodzeniem!

Wykonałem salonowy, szlachecki ukłon, charakterystycznego erlaendzkiego stylu. Wykrok prawą nogą, z lewą ręką na piersi, prawą w bok.

Uczyli mnie tego od kiedy skończyłem sześć roków. Niech wie, że nie ma do czynienia z byle chamem!

Nazywam się Ildarys Somaerwald, rycerz z odległego Soaeld, prawowity Pan zamku Somaerwald. Wiedz, drogi panie Selch, że nie masz przed sobą amatora. W tych sprawach śmiem uważać się za profesjonalistę. Wiedz też, że zerwanie jednego plakatu w żaden istotny sposób nie umniejsza szans na powodzenie. Takie same wiszą na prawie co drugim drzewie i w okolicy każdy wie o sprawie. Zabranie jednego plakatu nie zmienia nic poza jeno tym, że my, nie pochodząc z tych okolic, będziemy mogli rozpoznać osobę, której szukamy. Jednakże, moim pierwszorzędnym celem było zweryfikowanie, czy aby osoba na plakacie na pewno była Kruhą właśnie, zanim mój nierozważny towarzysz wydarł mi papier z rąk. Popatrzyłem karcącym wzrokiem na nadpobudliwego elfa.

W każdym bądź razie, przejdźmy do spraw ważnych. Będziemy potrzebowali podstawowych informacji, których zapewne udzielaliście już wiele razy. Gdzie i kiedy zaginiona była widziana ostatnim razem, w co była ubrana, czy znane są okoliczności w jakich zaginęła. Czy macie jakichś konkretnych, osobistych wrogów, przede wszystkim takich, którzy mieliby interes, żeby maczać w tym palce. No i rzecz jasna... moje oczy zmrużyły się w podejrzeniu Jakie mieliście plany związane z nią i tym arwadzkim delegatem, jeśli ta sytuacja robi jakąś różnicę?

Patrzcie go kurwa, z poczciwym Borgiem słowa nie zamieni a jak się trafił wredny kutas to jakby go od dziecka znał...

Na reakcję "Ilda-Rysia" odpowiedziałem marszcząc brwi i równie nieprzyjemnym wyrazem twarzy, lecz szybko się otrząsnąłem i zabrałem się za zlecenie.

Ja bardziej wolałbym wiedzieć gdzie i z kim córka się bawiła kiedy była poza terenem posiadłości, czy lubiła robić coś co mogło skłonić ją do tej "małej wycieczki", czy mogła pójść może do kogoś w Nanzur? Dobrze by też było porozmawiać z niańką.

Zacząłem po tym wytężać zmysły i chciałem znaleźć coś co mogło by nam pomóc w poszukiwaniach.

1 Wypatrywanie - Trudny
2 Wyczuwanie - Ekstremalny

The member 'Bobby' has done the following action : Dices roll

---

#1 'd20' : 10, 13, 12

--------------------------------

#2 'd20' : 16, 11, 6

Wander skrzywił się lekko, kiedy usłyszał autoprezentację Ildarysa; najwyraźniej też miał jakieś "ale".
- Na zbója bardziej wyglądasz, Ildarysie, a nie na specjalistę od zaginionych dzieci. No ale skoro za rycerza się podajesz to mogę ci tutaj zaufać... Tak, tak, to z pewnością moja córka. W rogu - wskazał na drewnianą szafkę zapełnioną papierami - jest więcej ogłoszeń. Weźcie tak, żeby każdy z was miał po jednym, jeśli się rozdzielicie to łatwiej wam będzie. Ostatnim razem? Równo dwa tygodnie temu. Była ze swoją nianią, Ukrą, wróciły wieczorem do dworku po spacerze leśnym. Przyszła, zjadła kolację i poszła do pokoju. Przynajmniej Ukra tak sądzi - rzucił jej spojrzenie spode łba. - Zajęty interesami byłem to jej nie widziałem, mój ojciec też nie. Rano słyszę krzyk Ukry - jak kamień w wodę. Ubranie? Jak w domu zaginęła to pewnie jakiś strój nocny, cholera wie, w czym ona śpi. A jeśli Ukra jest zamieszana - dodał szeptem. - To mogła nie dotrzeć do domu. Wtedy wychodziła ubrana w czerwony płaszczyk, jeszcze kokardki jakieś miała we włosach, ojciec mój tak poprzednikom waszym mówił, a on pamięć ma godną czarodzieja. Niech między nami będzie, że nikt wcześniej na Ukrę żadnej poszlaki nie znalazł, ale ja miejscowym nie ufam - upewnił się, że starsza kobieta nadal jest zajęta sprawunkami związanymi z waszym pobytem.
- Wrogów mam tyle samo, co każdy zamożny - za dużo. Tyle że oni zwykle klną pod nosem w gospodzie, a i tak pracują dla mnie. Szkody by mi raczej nie wyrządzili, bo tutaj wielu u mnie zatrudnienie znajduje. W Nanzur mam parę interesów i musiałem zarządcę powołać, żeby spraw tam doglądał. Hunty Hunt się nazywa! Prześmiesznie, prawda? Czy zaszkodzić mi by chciał to nie wiem, ale z takim imieniem nie będzie brany na poważnie - wskazał wam na półkę z kieliszkami i parę butelek wina leżących na stojaku. Usiadł u brzegu niemal zastawionego stołu.
- Częstujcie się, Derenie i Ildarysie. Delegat jest sługą jednego szlachcica z Arwadii, którego syn darzy moją córkę sympatią. Nie jest to zbyt zamożna szlachta - dlatego łączymy nasze majątki i ich nazwisko, żeby pozycję naszych rodzin umocnić. Ale jeśli się mała nie odnajdzie, wszystko szlag trafi... - dopił swój kieliszek jednym haustem, przeczesał tłuste włosy i nalał kolejny. Ignorował etykietę, lał na menisk wypukły.
- Czy się bawiła? Pojęcia nie mam, Ukra się nią zajmowała, ale ona wnuków nie ma, dzieci jej młodo pomarły. W Nanzur nikogo nie zna, może bratanka Hunty'ego. Ale jak już o tym wspomniałeś... Zaoferowałem pieniądze za każdą informację o jej miejscu pobytu. Poprzednicy wasi rozprowadzali tę informację, znaleźli kogoś podobno w Nanzur, dałem im pieniądze na nagrodę, jednak podobno to był "ślepy trop", a informatorzy od siedmiu boleści zdążyli już to przepić... Znając życie to moi detektywi uznali, że to dobry sposób, żeby sobie dorobić i się podzielili pieniędzmi. Jeśli wam trzeba, Hunty może was z nimi skontaktować, zwykle w warsztacie stolarskim w Nanzur przesiaduje. Niańkę możecie wymaglować, jeszcze jako służka pracuje, jak skończycie ze mną to możecie się nią zająć. Remont teraz jeszcze prowadzę to czasu za dużo nie mam - czekał na kolejne pytania. Oczywiście, jeśli jakieś macie.
Deren rozpoczął szukanie poszlak - skupił wzrok na paru elementach pomieszczenia i tego, co miał w zasięgu wzroku. Wino pite przez Wandera było jednym z lepszych; południe Arwadii, z jego kieliszka mogłeś wyczuć, że alkohol przesiąkł wspaniałym aromatem drewnianej beczki. Stojak na wino znajdował się zaraz obok szafki uginającej się od papierów; tam mieliście szukać dodatkowych ogłoszeń z portretem Kruhej. Z pewnością znajdowało się tam więcej papierów, być może dokumentacja z rozległych interesów Wandera. Tego faktu mogłeś jednak tylko dociekać; jedyna otwarta szafka posiadała dwa tuziny ogłoszeń, dwie pozostałe szafki (górna i dolna) były zamknięte na klucz. Sam mebel był już trochę styrany, ale mahoniowe uchwyty wyglądały na mało używane. Ze szpar aż wylewały się strzępy kartek, a sam mebel sprawiał wrażenie niestabilnego (bo kto upycha papiery do granic możliwości w najwyższej szafce, a środkową zostawia niemal pustą?). Spojrzałeś za okno i ujrzałeś mały sad; parę jabłoni, w ich cieniu ławka, a w tle rozpościerał się widok na las liściasty, który widzieliście podczas wjazdu do wsi. Starszy mężczyzna z grabiami i sekatorem pielęgnował okolicę. Czego się nie robi, żeby dobrze wypaść?
Kiedy przestałeś się tak bardzo skupiać na zmyśle wzroku, mogłeś oddać się w pełni swojego węchowi. Z początku nic nie wyczułeś, jednak w jednej chwili poczułeś słodko-zgniły zapach. Trudno ci było określić jego kierunek, ale mogłeś być pewien, że pochodził z tego budynku. W twoim umyśle pojawiły się dwie opcje; albo ktoś odkrył zwłoki w trakcie rozkładu, albo ktoś właśnie czarował. Zapach zaczął powoli zanikać.

Zapewniam Pana, Panie Selch... - rzekłem powoli i nad wyraz spokojnie, krzyżując ręce na piersi - ...że nie szata zdobi człowieka. Również pochodzę ze starego i szlachetnego rodu i los nie okazał się łaskawy dla nas obu. W wyniku wojny i niesprawiedliwości straciłem swoje posiadłości i majątek, choć nie straciłem dumy. Ty zaś zachowałeś majątek i wpływy, ale technicznie nie jesteś waść szlachcicem, nieprawdaż? Chciałbym ponadto rozwiać waćpańskie wątpliwości względem moich kompetencji. Nie raz i nie dwa miałem do czynienia z różnymi parszywcami, porywaczami, złodziejami czy zwykłymi bandytami. Nie raz i nie dwa krzyżowało się z plugastwem miecze. Zapewniam, że w tych sprawach jestem profesjonalistą. Zabójczo... skutecznym.

A za wino podziękuję - ukryłem swoje zniesmaczenie zaraz jak tylko wyczułem smród arwadzkich winogron - Ale nie piję w pracy. Moje zmysły muszą być w pełni wyostrzone.

Oczywiście, że nie będę pił tych arwadzkich szczyn. Spróbowałby słodkiej Saevaldzkiej małmazji z winnych pól serca Erlaendu, a nie tego gorzkiego sikańca. Nie dość, że zniżyłem się poziomem do szukania gówniarzy, to jeszcze na usługach arwadzkiego psa, który postanowił wylizać dupsko jakiegoś szlachetki.

Za kamienną twarzą ukrywam swoje myśli i emocje. Zbieram myśli i zdobyte informacje.

Stary chce opchnąć córkę w zamian za kontakty z arwadczykami. I to bardzo pośledniego rodu, jeśli pozwolili na wżenienie się w ich rodzinę cudzoziemca bez tytułu. Chodzi o pieniądze, jak zwykle z arwadzkimi psami. Dziewczyna miała dwa tygodnie temu wrócić z lasu z Ukrą, i zniknąć dopiero w nocy. Rzekomo. Mogła zniknąć już wcześniej, a Ukra może łgać, bo nie ma świadków. Cholera, dwa tygodnie to dużo. Z każdym dniem szanse na znalezienie tropu maleją.

Wasz ojciec wie coś więcej? Wie, którędy dziewczyna szła przez las? Mówiła coś, zanim wyszła?

Biorę powolny i głęboki wdech przez nozdrza i kręcę lekko głową po pokoju próbując określić kierunek zgnilizny. Po czym otrząsam się i kładąc kielich do góry dnem na stole mówię.

Będę musiał być solidarny z towarzyszem, nie mogę tłumić zmysłów. Ale bardzo dziękuję za propozycję.

Nie wiem skąd ten smród ale nie chce wchodzić w kontakt z czymkolwiek zaczarowanym.

Podszedłem spokojnie do szafki i znowu napełniając płuca szukam kilka ogłoszeń dla mnie i dla "Rysia".
Przyglądam się też zamkniętym szafkom.
Wąchanie pokoju jak pies nie jest najdumniejszą czynnością, lepiej sprawiać pozory i nie wzbudzać podejrzeń.

Wręczyłem kilka ogłoszeń Rysiowi i zamykając oczy biorę ostatni wdech by zlokalizować położenie zgnilizny.

Mam nadzieję że nie będzie to jakiś jebany martwy szczur.

1 Wyczuwanie - Trudny
2 Wypatrywanie - Trudny