Onyksowy Gryf - karczma gildyjna w centrum Karwnoru

(zakładam wam teraz nowy dział w którym odpowiecie)

Spojrzenia gości nie robiły na Librze wrażenia, jednak jakiekolwiek klapsy natychmiast sprawiły by, że lała by się krew. Ale uderzenie ramieniem przez samego gospodarza się nie liczy.
- Nic się nie stało. - wystukała, zaskoczona jeszcze sytuacją. Na żart karczmarza uśmiechnęła się szczerze. Coś jej to przypominało.
Na wiadomość że kowal dalej (lub znowu?) jest w karczmie, podziękowała karczmarzowi i skierowała się w stronę mężczyzny.
- Dzień dobry. Libra Lang, z straży miasta. Słyszałam co się stało pana córce. - powiedziała, po czym usiadła naprzeciw. - Chciałabym panu pomóc. Wie pan, w jakich okolicznościach pana córka zaginęła? Czy w okolicy był niedawno ktoś podejrzany? - mówiła, próbując mówić najspokojniej i jak najbardziej profesjonalnie jak umiała.

Libra
Mężczyzna podniósł wzrok, jednak wydawał się ciebie nie widzieć - podniósł go na kolejną butelczynę. Wziął przezroczystą butelkę, w której pływała mętna woda. Z impetem wyciągnął z niej korek i wziął potężny haust. Skrzywił się parę razy i zwrócił na ciebie uwagę.
- To taka dobra dziewczyna... była - jego głos łamał się. Wypił jeszcze łyk, jednak łamał się dalej - różnica taka, że teraz nie z emocji, a z powodu woltażu. - W tym roku czternaście wiosen jej minęło. Brosia, znaczy moja córeczka, anioły rozświetlcie jej drogę... - wzniósł toast - Ona poszła do cyrku. Z tydzień temu to było, od kiedy tygrys z cyrku uciekł, wstęp tańszy mają. No i ona, ta moja córa, poszła i nie ma świadków, żeby tam kiedyś dotarła - tym razem zabrał się za zagrychę, pajdę chleba i pęto kiełbasy.
- Sznoi nigogo nje wicziałem - przełknął jedzenie i popił bimbrem. - No i nikogo nie widziałem. Zauważyłem tylko, że z mojej kuźni zniknął miecz z czerwoną rękojeścią - wyjaśnił. Może warto zadać mu jeszcze jakieś pytanie?

- Jestem pewna, że Brosia jest wspaniałą córką.
Libra zrozumiała, że kowal już nawet nie liczył na odnalezienie córki, tylko ukaranie sprawców. Jeśli faktycznie dziewczynka została ofiarą porwania lub gorzej. Jednak ona nie mogła sobie pozwolić tak myśleć. Dla Libry to praktycznie była sprawa osobista.
Cyrk to faktycznie pokrętne miejsce. Na pewno w okolicy musi krążyć dużo złodziei, i innego kalibru bandziorów.
Nie łączyła kradzieży miecza z zaginięciem Brosi. Człowiekowi w takim stanie nie może być trudno niczego zabrać. Nie miała też pojęcia o co więcej spytać, poza paroma podstawowymi rzeczami.
- Kiedy to było? Był dzień czy już wieczór? I jak wygląda Brosia? W co była ubrana?

Libra
Stenion wydawał się być niepokrzepiony. Pewnie zbyt wielu to mówiło i, jak mogłaś zaobserwować, ich słowa nie znalazły poparcia. Karczmarz podszedł do niego z ciepłym gulaszem. Poklepał po ramieniu i odszedł bez słowa.
- Nie wiem już, który jest dzień, ale karczmarz przynosi mi raz dziennie coś ciepłego do jedzenia, dobry z niego przyjaciel - wzniósł za niego toast. Przez twój umysł przemknęła myśl "To on pije z żalu czy żeby pić?".
- No, w każdym razie, to wtedy robię nacięcia nożem na tej belce - mówiąc to, dorobił kolejne. Siódme. Czyli miał rację, co do tygodnia. - Wieczór, godziny nie pamiętam, wtedy pokaz się zaczynał. Ubrana... Wystroiła się. Jestem facetem, więc nie wiem, czy to karmazyn, czy to szkarłat, czy to sukienka czy spódnica... Odsłaniało nogi i czerwone było. Wiesz, młoda, wychowywałem ją samotnie. To taka drobna, mała blondyneczka - zaczął ronić łzy, a kiedy wpadały do butelki, przymusowo wypijał. - Miała dwa kucyki. Zawiązała je czerwonymi kokardamiii... - zaczął płakać mocniej.

Karczmarz musiał być poczciwym człowiekiem. Libra miała szczerą nadzieję, że karczmarz tylko go karmił, a nie jeszcze sponsorował jego alkoholizm. Ale cokolwiek sprawiało mu ulgę, nie mogło być tak złym wyjściem, prawda...?
Nie mniej, dziewczyna miała już w głowie rysopis Brosi.
- Zajmę się tym. Zrobię co w mojej mocy by odnaleźć Brosię. - powiedziała. - Powie mi pan tylko, gdzie pan mieszka. Rozejrzę się po okolicy, w drodze do cyrku, i popytam w samym cyrku.
Kto wie. Równie możliwe jest że dziewczynka została porwana spod samego domu, jeśli mężczyzna mieszka na jakiejś przestępczej dzielnicy.

Libra
- Dziękuję - powiedział szczerze i odłożył butelkę. Wyglądał na poruszonego.
- Mieszkam na Lazurowej. To jak pójdziesz od karczmy w lewo, potem prawo, i wprost. Mój dom ma szyld z kowadłem i młotem, jedyny na tej ulicy. Tu masz klucz. Możesz brać z niego, co tylko potrzebujesz. A pamiętaj, że mam też tam kuźnię - poklepał cię po ramieniu. - Ale wyglądasz na tutejszą. Raczej się nie zgubisz i nie oszukasz smutnego człowieka - dojadł ciepły gulasz i założył kaptur od płaszcza. Zwinął się w kłębek i poszedł spać.

///kontynuacja przygody na Ulicy Lazurowej///

Widok wzruszonego kowala ogrzał serduszko dziewczyny. Wysłuchała instrukcji, wzięła klucz, mimo, że nie powinna - mężczyzna miał szczęście, że trafił akurat na kogoś uczciwego, nie kierującego się tylko pieniędzmi. I skierowała się według instrukcji w stronę kuźni.

[Only admins are allowed to see this link]

Popijam sobie piwo, głęboko zakopany w myślach. Przedmiotem moich rozmyśleń jest mały gryzoń leżący nieprzytomnie na blacie stołu. On też popijał ten złoty trunek, jednak odpadł po pierwszych 3 kuflach. Mam cichą nadzieje że będzie lepszym towarzyszem w podróży niż w piciu. W każdym razie rudy wiewiór potrzebował imienia. Zamawiam kolejny już kufel z nadzieją że przyniesie mi on oświecenie. I tak się chyba właśnie stało. Nad moją głową zaświeciła się metaforyczna świeczka. - Gryzoniu- Mówię uroczyście do mojego nieprzytomnego towarzysza - Od dziś będziesz znany jako Tiny "Jajożerca"

Zobaczyłem w kącie sali grupkę pijanych krasnoludów. Grali oni kości, naturalnie o pieniądze. Nie myśląc wiele wsadziłem wiewióra do kieszeni i dosiadłem się do owłosionych karłów. -Nie obrazicie się jeśli się do was dołączę, czcigodni synowie gór? - zapytałem rzucając na stół 5 sztuk złota.

Andromalius
Zgraja krasnoludów przywitała cię ochoczo. Przynajmniej ci, którzy mieli jeszcze coś w sakiewce.
- Oczywiście, panie... - zaczął czarnowłosy krasnolud, czekając na twoje imię. - Ja jestem Belkor, miło mi. Będziesz trzeci, bo reszcie kości dzisiaj nie idą - dwóch mężczyzn dorzuciło po pięć złotych monet do tych twoich.
- Stawka to piętnaście. To twój kubek i dwie kości. Zwycięzca bierze wszystko - cichszy krasnolud, najwyraźniej zbyt pijany, żeby mówić, wręczył ci przedmioty do gry. Obaj przeciwnicy zaczęli potrząsać swoimi kośćmi. Położyli kubki z kośćmi dnami do góry. Nie widziałeś ich wyników, jednak nadeszła twoja kolej.

The member '@Figar' has done the following action : Dices roll

---

'6' : 5, 5, 1, 1

- Andromalius jestem...- odpowiadam rzucając swoimi kośćmi wiedząc że marny ze mnie hazardzista.

The member 'Nokhalion' has done the following action : Dices roll

---

'6' : 6, 2

Andromalius
Krasnoludy ochoczo zareagowały na twoje przedstawienie się, a jeszcze bardziej, kiedy wszyscy podnieśli kubki. Okazało się, że przegrałeś.
- Ha, ha! - zakrzyknął Belkor, kiedy się okazało, że kolejny raz wygrał. Jego towarzysz padł nieprzytomny.
- No, panie Andromalius, co powiesz pan na zakład? Mam tutaj cenną rusznicę i wyostrzoną do walk siekierę... Są warte nieco ponad trzydzieści monet. Ofiarujesz 30 i coś więcej, a możemy się założyć - dokończył krasnolud. Z jednej strony to szansa życia. Z drugiej... Miał szczęście przez cały wieczór i żal nie spróbować go pokonać.

Wchodzę do karczmy z wieloma rzeczami do obgadania przed naszą następną wyprawą.
Nagle spostrzegam Aviomarina grającego w kości z krasnoludami, pozostaję w ukryciu i przyglądam się sytuacji.
Wyglądam też Astama myśląc o świeżo zrobionym łuku.

-Dobra, przyjacielu - mówię w pijackim amoku -Ja stawiam całe moje złoto, ten pięknie pachnący liść i prawdziwe krasnoludzkie jaja należące do niejakiego Geresha - Nie czekając na odpowiedź mojego przeciwnika rzucam kościami.

The member 'Nokhalion' has done the following action : Dices roll

---

'6' : 3, 5

Geresh
Byłeś niedaleko Andromaliusa, jednak niewiele słyszałeś. Jedyne, co uchwyciłeś, to to, że stawia wszystko w grze w kości. Wyciągnął złoto, liść od Flutio, ale to chyba nie wszystko. Mówił o czymś jeszcze, ale tego nie zrozumiałeś.

Andromalius
Postawiłeś wszystko, co miałeś, a nawet więcej. W tej samej chwili postawiliście kubki na stole, zapadła martw cisza, atmosfera zrobiła się gęsta. Kiedy podnieśliście kubki, zobaczyłeś wynik.

The member '@Figar' has done the following action : Dices roll

---

'6' : 6, 5

Andromalius
Wygląda na to, że passa ci nie sprzyjała. Twoja suma wynosiła osiem, zaś Belkor wyrzucił jedenaście. Pożegnałeś się ze złotem i przedmiotem. A Geresh będzie musiał pożegnać się z jądrami.
- Ha! Widzisz to? Dzisiaj mam wręcz boskie szczęście! Gdzie ten twój kolega, co ma jądra oddać? - Belkor zapytał w zniecierpliwieniu, a jego koledzy zaczęli trzeźwieć. Słabo to wyglądało.

-No to Geresh masz przejebane! - Mówię do nieprzytomnego krasnoluda kilka stolików dalej kładąc mu rękę na ramieniu.
Odchodzę natychmiast nie dając się zauważyć.

The member 'Bobby' has done the following action : Dices roll

---

'd20' : 4

Wróciłem zmęczony po tych całych przygodach do karczmy. To jedyne miejsce w którym mogę się wyciszyć i skosztować taniego piwa - które nawet mi smakuje. Biedny nigdy nie będzie wybrzydzać darami natury, a zwłaszcza kuflem ciepłego alkoholu, albo moczu, jak kto woli nazywać ten trunek.
Siadając przy karczmarzu proszę go o piwo, wrzucając mu jedną złotą monetę za ladę. Rozkładając swoje łokcie na drewniany blat, podpieram dłońmi swoją twarz czekając na zamówienie.
- A wy co debile? Robimy coś ciekawego? - Ozwałem się do moich niezbyt inteligentnych przyjaciół.

Geresh
Byłeś bardzo niezgrabny, szczególnie przeszkadzał ci duży łuk, który trzymałeś dla towarzysza, a którego nie mogłeś wręczyć. Mimo tego, Andromalius cię chyba nie zauważył i udało ci się ukryć blisko drzwi. Przy barze zobaczyłeś Astama.

Astam
Wygląda na to, że twoja wesoła paczka bawiła się oddzielnie; Aviomarinius grał w kości z paroma krasnoludami, chyba nie szło mu najlepiej. Zauważyłeś także, że Geresh ukrywa się blisko drzwi, miał przy sobie imponujący łuk.
Karczmarz zagadał do ciebie.
- Taką mam zasadę, że jak ktoś poradzi sobie ze zleceniem, stawiam mu piwo. A słyszałem, że zrobiłeś wiele więcej. Ubiłeś tego potwornego Króla Lasu... Możesz o tym opowiedzieć? Uwielbiam takie historie.