Onyksowy Gryf - karczma gildyjna w centrum Karwnoru

-Gratuluje zwycięstwa przyjacielu - Mowie z nieszczerym uśmiechem - Może kolejna rundka? - proponuje.
-Całe złoto które dziś zdobyłeś, mój liść, rusznica, topór i jaja mojego kolegi - złapałem szybki wdech -Wszystko za tego wiewióra-
Zignorowałem wybuch śmiechu brodacza i wykorzystując chwile na migi wytłumaczyłem przytomnemu już Jajożercy swój plan. Odwróciłem się z powrotem do krasnoluda i kontynuowałem -Ta mlodziutka wiewiórka może wydawać zwykłym gryzoniem, jednak to tylko powłoka - robię dramatyczną przerwę, podczas gdy Tiny napina swe muskuły - Tak naprawdę to znany demon Tichromunadriolus - Wszystkie oczy w karczmie skierowały się w moją stronę, wiele z nich przepełnione strachem, a inne podziwem że mimo tylu wypitych piw dalej potrafiłem wymówić imię demona - Tak to wszystko prawda i TAK udało mi się go schwytać - (Legenda o Tichromunadriolusie opowiada o potężnym demonie który gustował w mięsie wszystkich istniejących istnień, nawet tych nieumarłych i nadgniłych. Mity głoszą że swoim niekończącym się apetytem zakończył istnienie wielu ras i cywilizacji. Wielu historyków uważa istnienie demona za zwykłą bujdę którą matki straszą swe pociechy, są jednak też tacy którzy sądzą że demon był najprawdziwszy. Ta druga grupa przypisuje mu na przykład powstanie wielkich moczarów. Otóż był tam kiedyś zwykły las, jednak gdy Tichromunadriolus zjadł tam odrobinę za dużo gnomów wydarzyła się wielka tragedia. Większość przemilcza jej szczegóły, a nam wystarczy wspomnieć że według tej teorii rasa slime to gnomy w trakcie trawienia. Wracając do głównej części legendy jedyne mięso którego się brzydził to wiewiórcze. A ponieważ cała jego moc opierała się na apetycie, z każdą zjedzoną wiewiórką stawał się coraz słabszy. Wykorzystał ten fakt wielki król Zygmantyn, który ubiwszy króla ogrów, wypatroszył jego ciało i napełnił wiewiórkami. Następnie chytry król podrzucił kąsek pod siedzibę Tichromunadriolusa. Ten niewiele myśląc zjadł on prezent i wtedy jego potęga dobiła końca. Nadworni magowie zmienili go w wiewiórkę, co król Zygmantyn uznał za wybitnie zabawny żart. Po tym wypuścili go w dzicz by cierpiał wieczna dietę z żołędzi. Ostatnim elementem tej legendy jest fragment o demonicznym wiewiórze który złapany może nieźle zwyzywać znalazcę ale i spełnić wszystkie jego życzenia) -Nie chcecie mi uwierzyć!?- krzyknąłem mimo dziwnego uczucia, porównywalnego do bycia oblanym zimnym kubłem pełnym ekspozycji - Zobaczcie sami!
-Udawanie głosów-
Zakrywam usta kuflem udając że pije jego zawartość, gdy tak naprawdę wydaje z siebie najbardziej demoniczny śmiech na jaki mnie stać. Być może byłbym zauważony, gdyby nie fakt że wszystkie oczy były skierowane w Jajożercę. Napięcie i ciszę przełamał występ mojego zwierzaka -HAHAHAHAHAH TAK, TAAAK, TO JA TICHROMUNADRIOLUS WE WŁASNEJ OSOBIE- Tiny poruszał rytmicznie szczęką by wpasować się w wypowiadane przeze mnie słowa -TO JA, WIELKI POŻERACZ, NISZCZYCIEL ŚWIATÓW, PIĄTY JEŹDZIEC APOKALIPSY, TRZECIE OKO BELZETHOTA... - wdech - UPADEK KRÓLEST CANDWARFU, MITIGORII, QUERTY, CIEŃ ŚMIERCI, ZĄB WSZECHŚWIATA I WIELKI PRZEDWIECZNY - większość gości zdążyła się przerazić, zlać portki i wrócić do piwa. Takie wydarzenia w Karwnorze są całkiem częste i szybko spowszechnieją. -A co do tej kwestii z spełnianiem życzeń... szybkim ruchem uderzyłem o topór krasnoluda, polała się posoka, a moja ucięta dłoń wylądowała przed krasnoludem.
-O wielki Demonie...- powiedziałem zakrywając swe usta ramieniem, niby próbując nie wydać bolesnego krzyku-Przywróc mi dłoń...- zaszlochałem
-EHHH NIECH CI BĘDZIE- wiewiór wskazał na dłoń - PRZYŁÓŻ DO NIEJ KIKUT - posłusznie wypełniam polecenie Tiny'ego
-NAPRAWA I
Pokazuje moją dłoń ludzią w karczmie w pelni działającą. -To co krasnoludzie... - znowu spojrzałem na hazardzistę - Podołasz wyzwaniu?

The member 'Nokhalion' has done the following action : Dices roll

---

'd20' : 14

Andromalius
Cała karczma wydawała się być przerażona. Szybko usłyszałeś krzyki "Wyprowadź tę bestię!", "Albo ty zabijesz jego, albo my ciebie!" czy też "Ja odkupię tego demona!". Jednak byłeś zbyt zajęty swoją machlojką, żeby zareagować. Tłumne krzyki przerwał Belkor.
- Cisza! - cała sala zamilkła. Belkor miał naprawdę donośny głos.
- Tacy z was poszukiwacze przygód, a wierzycie w każdego demona z karczmy?! Mój brat ma żonę czarownicę, jej ropucha także mówi ludzkim głosem! Wracajcie do kufli. Jeśli to faktycznie pradawny demon, nacieszcie się ostatnim napiwkiem! - Belkor przekonał wszystkich do piwa, jakby tylko czekali na powód do picia. Krasnolud wrócił do rozmowy z tobą.
- Wiesz, jestem doświadczonym wojownikiem i widziałem wiele dziwów. Nie wiem, czy to demon, ale ciekawi mnie ta wiewiórka. Tylko nie ma powodu, żeby straszyć uzbrojonych od stóp do głów wojowników. Zwłaszcza, że większość z nich jest pijana, sam rozumiesz. W dodatku ta sztuczka z ręką... Mogę postawić wszystko, prócz złota. Niezależnie od tego, kto wygra, za to złoto będziemy pić całą noc i postawimy parę kolejek. Co ty na to, Andromaliusie? - zapytał krasnolud i podał kości do gry na wypadek, gdybyś się zgodził.

Bez słów przyjmuje kości od Belkora i mieszam je w kubku. uderzam nimi o stół modląc się o łaskę bogów.

The member 'Nokhalion' has done the following action : Dices roll

---

'6' : 1, 3

Andromalius
Słyszałeś, jak kości niemal się tłoczą, żeby upaść. Rozbiegane jak mustangi, uderzały o blat stołu i ścianki, aż wreszcie usłyszałeś, jak upadły. Zrobiły to z dźwiękiem uderzania ludzkich, obdartych z mięsa, kości. W tym samym momencie i Belkor położył swój kubek na stół. W tym samym momencie zobaczyliście wyniki kości i wynik waszego zakładu.

The member '@Figar' has done the following action : Dices roll

---

'6' : 2, 2

-O kurwa- powiedziałem jednocześnie z krasnoludem -Dobra, kolejna runda...- Oboje rzuciliśmy kośćmi.

The member 'Nokhalion' has done the following action : Dices roll

---

'6' : 3, 3

Andromalius
Belkor nie był zadowolony wynikiem. Szczęście chyba zaczęło go opuszczać. Zaklął cicho coś o "tysiącu elfów i chutliwej krasnoludzicy", po czym wziął swoje kości i rzucił nimi.

The member '@Figar' has done the following action : Dices roll

---

'6' : 3, 4

Andromalius
– Ha! Fortuna mi sprzyja! – krasnolud krzyknął i wstał od krzesła, zaś twoje oczy były wpatrzone jedynie w wynik. Jedno oczko przesądziło o wszystkim.
– No to pijemy, panie Andromalius, racja? Zaproś tego kolegę Geresha! Jaja same mu odpadną, jak usłyszy, o co się założyłeś, ha, ha! Swoją drogą, dobry żart to był. Odgrywałem dobrze? Bo chyba nie pomyślałeś, że ja, dumny krasnolud, mógłbym urwać jaja drugiemu?! Ha, ha! – wszystkie krasnoludy przy stole zaczęły się śmiać. Po chwili syn karczmarza przyniósł napitek dla całego stołu. Zobaczyłeś także, jak twój "wiewiórczy demon" układa się do snu w gęstej brodzie krasnoluda.

Odwracam się do Astama.
-Właśnie, mam coś dla ciebie...- Daje mu do rąk świeżo wykonany łuk
-Nie jest to najlepsze moje dzieło ale będzie się sprawiać lepiej niż to co aktualnie posiadasz
-Ale dość tego pierdolenia, robota czeka. Kto chce iść ze mną do podziemi znaleźć jakiś skarb?- Mówię próbując nie zajebać Aviomarina na miejscu.

Oszołomiony z powodu alkoholu i porażki, niemrawo kiwam Gereshowi. -Chodźmy - Mówię smutny z powodu utraty towarzysza i z faktu że ten drugi zachował jaja. No nic, myślę, może w tych lochach znajdę kolejną wiewiórkę...?
Podchodzę ospale do tablicy i zrywam kartkę ze zleceniem. Przysiadam się następnie obok Karczmarza -Powiedz mi o tym zleceniu, przyjacielu - oznajmiam - I wybacz za ten cały hałas wcześniej... - dodaje.

Andromalius, Geresh
Astam nie odpowiadał, najwyraźniej nie był zainteresowany kontynuację przygody z wami oboma. Czyżby dalej boczył się o incydent z tygrysem?
Natomiast Andromalius, mimo nietrzeźwego ciała, zachowywał trzeźwość umysłu. Zaczął wypytywać karczmarza.
- Hałas jest częsty w tym przybytku, nie ma problemu. A co do zlecenia... Wiem tylko, że to na północ od miasta i to jakieś naprawdę stare ruiny. Mogą pochodzić sprzed trzystu lat, jednak archeolodzy ocenili to jedynie na podstawie wejścia do nich. Mogą ciągnąć się daleko w dół, wykonano próbę magii dźwięku, jednak są tam prawdopodobnie kamienie tłumiące. Lepiej wam zapytać zleceniodawcy, siedzi o tam - krasnolud wskazał bladego elfa o smukłej twarzy, który sączył wino z szklanego kielicha. Wydawał się być obojętny na wszystko, a na alkohol odporny bardziej, niż większość krasnoludów.

-Dobry.- Dosiadam się do elfa, zamieniając nienawiść do jego rasy na chęć zdobycia złota.
-My w tej sprawie- Pokazuje mu kartkę ze zleceniem.
-Interesuje nas dokładne położenie, bestie które możemy spotkać w środku jak i w drodze do tego miejsca. Rodzaje pułapek jakie wcześniej były tam spotykane i ciekawe przedmioty- Mówię utrzymując kontakt wzrokowy z założonymi rękami.
Patrzę się też ukradkiem na Astama ... Chujek wziął łuk a nawet jebanego dziękuję nie słyszałem ... NO CHUJ MNIE STRZELI tyle złota poszło się jebać na poprawienie szansy na żywotność myślę marszcząc brwi i mając nadzieje że ludzik spojrzy mi w oczy.

Andromalius, Geresh
Astam co prawda zabrał łuk, ale zawsze możesz wystawić mu rachunek za broń. Może kiedyś znowu połączycie siły? Silna broń w jego rękach zwiększa na to szanse.
Elf wysłuchał, o co pytasz. Skinął ręką, a jakiś satyr w stalowej obroży, prawdopodobnie jego niewolnik, podał wam wino. Zaczął odpowiadać na pytania.
- Bestii po drodze raczej nie uświadczycie, wypożyczymy wam konie, żebyście nie marnowali swoich sił. Ruiny odkryto niedaleko, parę kilometrów na północ. Konie wiedzą, gdzie to jest, i szybko was poprowadzą. Przy wejściu do ruin znaleźliśmy pewien tekst, napisany językiem współczesnym, jednak mój sługa zeżarł jego kopię - elf pociągnął mocno za łańcuchy oplatające szyję satyra.
- Jednak na pewno odnajdziecie ten tekst z powrotem - elf uśmiechnął się i wrócił do picia wina. - Niewiele wiemy akurat o tych ruinach. Niedawno je odnaleziono i jesteście pierwszymi, którzy chcą je zbadać. Jednak mamy podejrzenia; wyczuć w nich magię, to w starożytności mogła być pracownia czarodzieja. Zapiski z archiwum miasta wskazują, że na tym terenie dawniej żyły gobliny, to może być wskazówką. Inni czarodzieje zostawiali zastępy golemów w swoich pracowniach, możecie się także spodziewać długowiecznych potworów. Smoki bym wykluczył, ale cerberusy...? Kto wie. Tu jest umowa, powinniście ją podpisać - elf wyciągnął pergamin z warunkami umowy. Nie było tam nic nadzwyczajnego, jednak dowiedzieliście się dwóch rzeczy; elf nazywa się Adaris Lindo, a wynagrodzenie dla waszej grupy ma wynosić 12% waszych zdobyczy.
- Przyniesiecie wszystko do mnie, ja i Lephry wycenimy wartość tych przedmiotów - skomentował.

-No wszystko brzmi pięknie ale za samą usługę też chcemy być policzeni, na wypadek jeśli nasze łupy będą mało opłacalne...- Mówię podnosząc oczy znad umowy.
-Procent mi pasuje jednak po zbadaniu chciałbym też wynagrodzenie w wysokości 20 złotych monet. Nazwyjmy to wynagrodzeniem za ryzyko zawodowe...- Mówię oddając mu umowę i patrząc na Aviomarina.

Umiejętność:
Kupiecki Zmysł I

The member 'Bobby' has done the following action : Dices roll

---

'd20' : 4

Andromalius, Geresh
- Jest was dwoje, dwanaście procent to dobry układ... Jednak w razie gdyby ruiny były splądrowane, przybądźcie tu, a my się rozliczymy. Jeżeli wasza dola będzie wynosić mniej niż osiemdziesiąt złotych monet, was obu, rzecz jasna, możecie zatrzymać wierzchowce. Są z dobrej hodowli, dostaniecie za nie po dwadzieścia złotych monet, albo i lepiej. A teraz, skoro to ustaliliśmy - elf dopisał ten warunek do umowy - Podpiszcie ten papier, a mój niewolnik przyprowadzi wam konie. One prędko zaniosą was do ruin.

///podpiszcie umowy, napiszcie, że bierzecie konie, zróbcie odsyłasz do ruin, i możemy zaczynać///

Studiuję dokładnie umowę po czym ją podpisuję.

Nie zdążyłem nawet podziękować za łuk, wypadałoby wrócić mi do krasnoluda i mu to powiedzieć. Chyba wypiłem za dużo piwa, pora sie ocknać.
- POWIEDZCIE GDZIE UDAŁ SIĘ KRASNAL I TEN ZGNIŁEK, JESTEM MU WINIEN PODZIĘKOWANIA - krzyknąłem w nadziei że dostanę szczególniejsze informacje na temat pobytu drużyny.

Patrzę z obrzydzeniem na obrożę trzymaną przez elfa w ręku. -Witam najszlachetniejszego Pana - mówię z nutką ironii w głosie, po czym teatralnie się kłaniam. Podpisuje szybko dokument i wychodzę do stajni odebrać konia.

Andromalius, Geresh
Podpisując umowy, poczuliście coś dziwnego. Z dokumentu wydobyły się zielona poświata i zapach lasu. Wasze serce coś ścisnęło. Nie stwarzało to zagrożenia dla życia, ale z pewnością jesteście teraz wiązani magią.

///piszecie w Ruinach///

Astam
Szukając Geresha, natrafiłeś na wychodzącego z karczmy Andromaliusa. Chwilę potem usłyszałeś końskie rżenie, pewnie odjechał na koniu. Jednak elf, z którym Andromalius przed chwilą rozmawiał, patrzył na ciebie. Miał w ręku jakąś kartkę.
- Czy ty też jesteś zainteresowany eksploracją ruin? Podpisz umowę, a dołączysz jeszcze do dwóch śmiałków, którzy przed chwilą przybyli. Dostaniesz 6% ze skarbu i konia na drogę - to chyba najlepsza z możliwości, żeby podziękować krasnoludowi.

Idę na umowę z gościem, który zaproponował mi eksplorację ruin z dawnymi kompanami.
- Dobra, dawaj tę umowę - Mówiąc to podpisuję ją i czekam na dalsze instrukcje, a raczej na konia na którym mógłbym udać się do ruin.